Όπως έλεγαν τα βιβλία της ιστορίας, ο άγνωστος ήρωας δεν γεννήθηκε ποτέ. Εμείς όμως ξέραμε ότι είχε πεθάνει. Στην αρχή δεν κατανοήσαμε ότι ήταν ένα μοναδικό χαρακτηριστικό. Κι όμως τα χειρόγραφα του μυστικού φακέλου έλεγαν μόνο για τον θάνατό του. Κατά βάθος όλοι, άμεσα ή έμμεσα, συμφωνούσαν ότι δεν είχε γεννηθεί. Μέσα στο μπουντρούμι όμως, οι πέτρες έγραφαν περισσότερα. Βγάλαμε τις πέτρες μία-μία κοιτάζοντας να μην σπάσουμε τα σχήματά του. Η γραφή του ήταν περίεργη. Δεν υπήρχαν κενά μεταξύ των γραμμάτων. Ήταν ένας τρόπος για να μην χάσει τη σειρά. Έτσι καταλάβαμε ότι τον είχαν τυφλώσει οι βάρβαροι. Ο λαβωμένος δράκος είχε γράψει πάνω σε κάθε πέτρα και μάλιστα πολλές φορές. Η γραφή του ήταν πολυκυκλική. Δεν είχε σκεφτεί μόνο κάθε στιγμή, αλλά και περισσότερες από μία φορές. Με τις πέτρες βγάλαμε τα αποτυπώματα του άγνωστου ήρωα. Η μόνη του ύπαρξη ήταν αυτή η γραφή. Δεν είχαμε καμία άλλη απόδειξη της ύπαρξής του. Δεν είχαμε ακόμα καταλάβει τον κώδικά του που οι ειδικοί μάς εξηγούσαν ότι η γραφή ήταν απόκρυφη. Δεν μπορούσαν να παραδεχθούν ότι ο άγνωστος ήρωας υπήρξε ακόμα και αν είχε πεθάνει. Έπρεπε να μην υπάρχουν ήρωες στην πατρίδα μας ακόμα και αν ήταν άγνωστοι. Οι ειδικοί της λήθης είχαν σβήσει όλα τα ονόματα της ιστορίας. Όμως ο άγνωστος ήρωας δεν είχε όνομα και δεν μπόρεσαν να τον αγγίξουν. Είχε γίνει ο δράκος τους. Τα μέτρα ήταν απεριόριστα με τους γνωστούς της ιστορίας. Ενώ με έναν άγνωστο, τι μπορούσαν να κάνουν; Μεταφέραμε τις πέτρες στο υπόγειο εργαστήριο. Δεν ανήκε πια στο πανεπιστήμιο που είχε πέσει στα χέρια των ειδικών. Μόνο οι μυστικές υπηρεσίες είχαν σώσει μερικά ιστορικά έγγραφα. Τα άλλα δεν είχαν καταστραφεί, απλώς δεν υπήρχαν όπως έλεγαν οι ειδικοί. Μόνο που είχαν ξεχάσει τη δημιουργικότητα του χάους και το μπουντρούμι έγινε ο χώρος της αναγέννησης. Αυτό έπρεπε να γίνει. Αυτό τουλάχιστον πιστεύαμε. Εξετάσαμε όλους τους τοίχους και βρήκαμε τις διακλαδώσεις της γραφής του άγνωστου ήρωα. Η πυκνότητα της γραφής του δεν επέτρεπε μια άμεση ανάγνωση ακόμα και με το κλειδί του κώδικα. Στο εργαστήριο, αν δεν είχαμε τα εργαλεία των μυστικών υπηρεσιών, ποτέ δεν θα καταγράφαμε τα περίεργα σύμβολα. Ο κώδικας δεν ήταν κρυφός όπως νομίζαμε στην αρχή, απλώς δεν είχε αντέξει τη συμπυκνωμένη σκέψη, αλλά ούτε και το μέγεθος του πάθους για την ανθρωπότητα. Ένας άνθρωπος δεν μπορούσε ν’ αντέξει τόσους πόνους. Μία γραφή δεν μπορούσε ν’ αντέξει τόσες σκέψεις. Μετά από την επίπονη καταγραφή των τοίχων, η ομάδα μας επιχείρησε να αποκωδικοποιήσει τα νοητικά σχήματα του άγνωστου ήρωα. Σιγά-σιγά καταλάβαμε το πρώτο σχήμα, το βασικότερο. Ο άγνωστος ήρωας δεν είχε γράψει τη βιογραφία του όπως το περιμέναμε, αλλά τη βιβλιογραφία του ακόμα και αν αυτός ο ορισμός έπρεπε να εμπλουτιστεί για να απορροφήσει αυτό που εξετάζαμε. Για να μην σβήσουν την ιστορία οι ειδικοί της λήθης είχε κωδικοποιήσει τη μνήμη του λαού του. Ένα στρατηγικό μείγμα όπου βρίσκονταν πάνω σ’ έναν νοητικό χάρτη οι σημαντικότερες ημερομηνίες της χαμένης ιστορίας μας. Όπως ο Bach είχε κωδικοποιήσει τον Vivaldi μέσα στο έργο του, ο άγνωστος ήρωας είχε στιγματίσει τη λήθη με τη μνήμη μας. Αμέσως μετά ήρθαν να μας πιάσουν οι ειδικοί. Όμως η αναγέννηση είχε ενεργοποιηθεί.