Εξετάζαμε προσεχτικά τα χειρόγραφα. 
Ο μυστικοφύλακας δεν μιλούσε ανοιχτά. 
Τα έγγραφα αφορούσαν τη Βιέννη. 
Εκεί ετοιμαζόταν ο πρώτος θρύλος. 
Ή μάλλον εκεί είχε πεθάνει. 
Ζούσε όμως το τυπογραφείο. 
Το χαρτί είχε πληγές βαθιές. 
Κοιτάζαμε τις πιο μικρές λεπτομέρειες 
για να μάθουμε τι συνέβη. 
Είχαν ένα όραμα μα κοιμήθηκαν 
με έναν εφιάλτη από την παλιά πόλη. 
Ο γιατρός τούς έφερε την προδοσία. 
Και τους έκλεψε τις επιστολές. 
Τα κεφάλια που δεν έσκυβαν, έπεσαν. 
Αυτό έλεγε το μαύρο μελάνι. 
Τότε αποφασίσαμε να βάλουμε 
τον σελιδοδείκτη της μνήμης 
μέσα σ’ εκείνη την εποχή της λήθης. 
Έτσι γεννήθηκε ο δεύτερος θρύλος.