Εκεί δεν υπήρχε σκιά 
μόνο ήλιος και άμμος. 
Υπήρχε όμως ανθρωπιά, 
μία χούφτα φωτός 
που δεν ήθελε να σβήσει 
ανάμεσα στις πέτρες 
μιας ξεχασμένης μνήμης. 
Τα παιδιά έτρεχαν 
τυφλά 
δίχως δάσκαλο 
προς τη μυστική 
βιβλιοθήκη του παρελθόντος. 
Δεν περίμεναν τίποτα 
από την κοινωνία της λήθης. 
Νεκρά πριν γεννηθούν 
ζούσαν για να πεθάνουν. 
Πριν όμως 
έπρεπε να διαβάσουν 
τους κωδικούς, τα κρυφά 
για να γράψουν 
την ιστορία του μέλλοντος. 
Μέσα στα σοκάκια 
της μνημοσύνης 
άφηναν τα ίχνη, 
τη σκόνη της ανθρωπιάς 
για να επιστρέψουν 
δίχως να χαθούν 
ανάμεσα στους σταυρούς. 
Εκεί ακόμα οι κλέφτες 
ήξεραν για το λόφο. 
Και οδηγούσαν τα παιδιά 
εκεί που έκλαιγε ακόμα 
η μνήμη του ξύλου. 
Έτσι χάνονταν 
οι χούφτες της ζωής 
μέσα στο φως 
που δεν ξεχνούσε. 
Και με τα καρφιά 
έφτιαχναν τα κεριά 
που έλαμπαν το βράδυ.