Κοντά στη λίμνη 
ανάμεσα στα καλάμια 
μετρούσες τους κόμβους. 
Δεν υπήρχαν άλλοι 
ήσουν ο μόνος υπεύθυνος 
της τελευταίας επιλογής. 
Τα χάδια σου 
ήταν χέρια 
δίχως χείλη. 
Μα το καλάμι 
σ’ ένιωσε με τους κόμβους του 
και δέχτηκες τη θυσία. 
Εκείνη τη στιγμή 
έπρεπε να πεθάνει 
για να ζήσει η μουσική.