Διάβαζα το κείμενο του γέρου
που είχε χάσει το γιο του
μα δεν έκλαιγα όπως τότε
χαμογελούσα όπως ήθελε
εκείνος που δεν γνώριζε πια
το γέλιο και τη σκλαβιά.
Τον έβλεπα και πάλι μέσα μου
να παλεύει πάνω στον τάφο
του νεκρού του γιου
για να μην πλησιάσει ο χάρος.
Δεν είχε πια τίποτα να χάσει
κι έδινε όλη του τη ζωή
για ένα χαμόγελο της ανθρωπιάς.
Έτσι διάβασα το κείμενο
και γέρασα μαζί με το φίλο μου.