Πάνω στο λευκό τείχος 
ένιωσα την πληγή της πέτρας. 
Η μνήμη είχε πέσει 
για να μην ξεχάσουμε 
τον άγνωστο στρατιώτη. 
Δεν είπε τίποτα όταν είδε 
το παιδί με τα μαύρα ξύλα 
ακόμα και όταν λέρωσε την κλήνη. 
Τότε το μέλλον συνάντησε 
για πρώτη φορά το παρελθόν. 
Και τότε πέθανε και πάλι 
για να ζήσει η ανάγκη.