Όχι μόνο ζούμε σε μια εποχή, όπου η αντίσταση δεν έχει αξία, διότι δεν είναι της μόδας αλλά πρέπει επιπλέον να αποδεχθούμε απαράδεκτες οικειοποιήσεις από τους συνεργάτες της ουδετερότητας. Αν οι περισσότεροι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το κυπριακό παρά μόνο παθητικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται ουσιαστικά και αποτελεσματικά. Έτσι η οικειοποίηση του Γιώργου Νταλάρα από την επαναπροσέγγιση, είναι ύπουλη, διότι παράγει εντυπώσεις που δεν έχουν βάση. Αυτός ο άνθρωπος, όπως και ο Μίκης Θεοδωράκης, δεν ανήκει στους συνεργάτες της ουδετερότητας. Η ακύρωση της συναυλίας του τραγουδιστή δεν ήταν μια ένδειξη συνεργασίας. Αντιθέτως, η Τουρκία θεωρεί ότι ο διάσημος καλλιτέχνης έχει λειτουργήσει αρνητικά εναντίον της όσον αφορά στο θέμα της Κύπρου αλλά όχι μόνο, διότι ανέδειξε και τα προβλήματα της Ίμβρου και της Τενέδου και βέβαια της Κωνσταντινούπολης. Κατά συνέπεια, η οικειοποίηση αυτή έχει στοιχεία που είναι καθαρά πολιτικάντικα. Το ύφος του Γιώργου Νταλάρα του δημιούργησε πολλά προβλήματα με αυτούς που προωθούν τις λύσεις που είναι τόσο διπλωματικές, που δεν αποτελούν παρά προβλήματα. Τώρα το παράδοξο είναι ότι οι ίδιοι που τον κατηγόρησαν τόσο πολύ όσον αφορά στο έργο του για την ανάδειξη του κυπριακού, προσπαθούν να τον χρησιμοποιήσουν γιατί δεν έχουν κανένα άνθρωπο δικό τους, που θα μπορούσε ν’ αποτελέσει ένα μοντέλο για τους οπαδούς τους. Η αθλιότητα του επιχειρήματος είναι βέβαια αηδιαστική και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να υπάρξει και μια γραπτή αντίδραση. Άνθρωποι που πόνεσαν, που πάλεψαν για ένα καλύτερο μέλλον των συνανθρώπων τους, δεν μπορούν ν’ ανήκουν σ’ ένα πλαίσιο συνεργασίας, όπου η αντίσταση δεν έχει νόημα. Αν ο Γιώργος Νταλάρας αποτελεί ένα σύμβολο για τον ελληνισμό είναι ακριβώς για τις θυσίες του. Δεν έπαψε ποτέ να κατηγορεί την αδικία της εισβολής και της κατοχής της Τουρκίας. Δεν έσκυψε ποτέ, όπως οι περισσότεροι, όταν τα πράγματα ήταν τόσο δύσκολα με τα σχέδια. Δέχτηκε πάμπολλες επιθέσεις για την στάση του, όμως εκείνος δεν άλλαξε. Βοήθησε να αλλάξει η κοινωνία προς όφελος της ανθρωπιάς. Το παράδειγμά του έγινε σύμβολο και για τους Έλληνες της διασποράς. Δεν είχε ποτέ ελλαδοκεντρικές απόψεις. Πάντα τραγουδούσε για όλον τον ελληνισμό όπου και αν βρισκόταν. Με αυτό το ρόλο απέκτησε κι ένα κύρος ακόμα και με τους εχθρούς του. Διότι είναι πάντα με δέος και σεβασμό που τον αντιμετωπίζουν. Όμως τώρα, που ακόμα και τα τίποτα της κοινωνίας έχουν άποψη για τους πάντες και για τα πάντα, πρέπει ν’ αντισταθούμε στις κατηγορίες τους στο όνομα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.