Η κοινωνία δεν είναι παρά ένα δόγμα. Όλη της η δύναμη και η αδυναμία προέρχονται από το γεγονός αυτό. Το να πιστεύουμε σ’ αυτήν, την καθιστά ισχυρή. Το να την αμφισβητούμε, την αποδυναμώνει. Εντυπωσιάζει το άτομο, ενώ φοβάται τον άνθρωπο. Το άτομο την επιβεβαιώνει, ενώ ο άνθρωπος την θέτει σε κίνδυνο. Ως δόγμα, εκμεταλλεύεται την ευπιστία του κόσμου. Επιπλέον, στηρίζεται στην ανεπάρκεια ιστορικών γνώσεων μετατρέποντας έτσι την πανταχού παρουσία της σε παντογνωσία. Το κοινωνικό σύστημα τα ξέρει όλα και ασχολείται με όλα. Όσον αφορά στη γραφειοκρατία του, αποτελεί μία συγκαλυμμένη μορφή δικτατορίας. Είναι εξάλλου γι’ αυτόν το λόγο που τις καλύτερες υλοποιήσεις, με την αυστηρή έννοια του όρου, τις αποτελούν τα απολυταρχικά καθεστώτα τα οποία δεν μπόρεσαν να αποφύγουν τη διάπραξη ενός εγκλήματος εναντίον της ανθρωπότητας. Όταν η εξουσία δεν επαρκεί, πρέπει να επιστρατευτεί η «βοήθεια» της βαρβαρότητας. Αυτή η τελευταία εμφανίζεται ως το έσχατο κοινωνικό εργαλείο. Όταν το σύστημα έρχεται αντιμέτωπο με πολιτιστικές και θρησκευτικές αντιστάσεις, η ύπαρξη των οποίων θέτει υπό αμφισβήτηση την κυρίαρχη ιεραρχία, τότε αλλάζει στάση και παίρνει τα πράγματα στα χέρια του, κατά βάρβαρο τρόπο. Ερμηνεύει αυτές τις αντιστάσεις ως εσωτερικές τριβές. Πρόκειται, λοιπόν, για ανατοποθέτηση τάξης εφοδιαστικής αλυσίδας από πλευράς του συστήματος. Άρα, η έσχατη λύση συνίσταται στη χρήση των μέσων του ολικού πολέμου εναντίον ενός αφοπλισμένου πληθυσμού. Αυτό που κάνει είναι να εφαρμόζει το δόγμα του. Με τρόπο μαζικό, επιβάλλει το νόμο του χωρίς να επιτρέπει την παραμικρή αμφισβήτηση. Οι χρονολογίες αυτών των εγκλημάτων είναι μακρινές, όμως είναι απαραίτητο να τις έχουμε κατά νουν για να καταλάβουμε τη σημασία της ανθρωπότητας. Διότι καθένα από αυτά τα εγκλήματα αποτελεί μία πληγή η οποία χαρακτηρίζει τη δομή της αντίστασης της ανθρωπότητας έναντι αυτών των χρονικών παρεμβολών. Οι γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ποντίων, των Ουκρανών, των Εβραίων, των Καμποτζιανών αποτελούν παραδείγματα. Έστω και αν ακολουθούν το ίδιο σχήμα αφανισμού όπως τις φάσεις του Stanton, αυτές οι γενοκτονίες φέρουν κάθε φορά δομικά στοιχεία για την ανθρωπότητα και όχι μόνο για τα απολυταρχικά καθεστώτα. Διότι η βαρβαρότητα των τελευταίων μετριέται επίσης και με την αντίσταση των θυμάτων και των δικαίων. Χωρίς την ανθρώπινη αντίσταση, η κοινωνική γενοκτονία θα ήταν το τέλειο έγκλημα. Όμως κάθε φορά, οι άνθρωποι επαναστατούν και αγωνίζονται ενάντια σ’ αυτή την πράξη βαρβαρότητας. Η ανθρωπότητα μοιάζει με τη φύση. Δεν συνειδητοποιούμε την πραγματικότητά της παρά μόνο όταν την καταστρέφουμε. Και γίνεται χειροπιαστή μόνο όταν αντιστέκεται σ’ αυτή την καταστροφή. Τα θύματα και οι δίκαιοι αποκτούν την υπόστασή τους μέσα από αυτή την πράξη βαρβαρότητας η οποία επιχειρεί να τους εξαφανίσει. Όπως δεν έχουν θέση μέσα στο δόγμα, πρέπει το σύστημα να τους σβήσει. Έτσι, η ανθρωπότητα εμφανίζεται με αποτελεσματικό τρόπο μέσω των αντιστασιακών ομάδων. Διότι σε τοπικό επίπεδο, είναι αυτούς που ονομάζουμε ανθρωπότητα. Αυτοί οι θύλακες αντίστασης είναι χρονικοί κρίκοι οι οποίοι αρνούνται τη γραμμικοποίηση του συστήματος. Παρουσιάζονται ως αντιδραστικά στοιχεία διότι αντιπροσωπεύουν την ανατροφοδότηση της κυβερνητικής. Αυτό το κύκλωμα προς τα πίσω σε σχέση με τη γραμμική εξέλιξη προκαλεί σύγκρουση με το σύστημα που ενεργεί ως πραγματικό εργαλείο διαγραφής. Αυτές οι τοπικές μνήμες δεν είναι, ωστόσο, παρά κορυφές παγόβουνων βαθιά βυθισμένων στον ωκεανότης Ανθρωπότητας. Οι πράξεις τους δεν είναι παρά αποκαλύψεις, γιατί το υπόβαθρο δεν είναιπροσβάσιμο χωρίς ειδική έρευνα, η οποία θέτει εν αμφιβόλω το δόγμα της κοινωνίας.