Ποιος μπορεί να συλλάβει
πόσο αγαπούσαμε την απαλότητα του πωρόλιθου
δίχως ν’ αγγίξει την ευθραυστότητα των δακτύλων μας;
Θέλαμε ν’ αφήσουμε ένα σημάδι στην πέτρα
για να υπερβούμε τη γενοκτονία της μνήμης.
Μοναχά στην χειρονομία της γλυπτικής
τελειώναμε καθιστάμενοι η γη του παρελθόντος μας
για να διασχίσουμε τον χρόνο του μέλλοντος.