Πολλοί θα ήθελαν να λύσουν το κυπριακό. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το πρόβλημα είναι με ποιον τρόπο. Βέβαια, υπάρχουν πάντα οι εύκολες λύσεις. Τις ακούμε εδώ και χρόνια. Ευτυχώς η αξιοπρέπεια δεν αγοράζεται. Και όταν μας προτείνουν να υπογράψουμε και την καταστροφή μας, το κάνουμε με μεγάλη δυσκολία, ακόμα και όταν οι «δικοί» μας, μας εξηγούν το «κόστος» της μη υπογραφής. Ο λαός, παρόλο που ψηφίζει για διάφορους λόγους τους πολιτικούς, σε μερικά θέματα, όπως είναι το εθνικό, δεν ακολουθεί τη μεγάλη του μάζα. Μια πιο επικίνδυνη προσέγγιση είναι να σαπίσει ο ίδιος ο λαός. Δηλαδή, ο ίδιος μας ο λαός ν’ αρχίζει να ξεπουλάει τη μνήμη του και την περιουσία του στα κατεχόμενα. Αν θεωρήσει ότι η σημερινή κατάσταση και η αντίστασή μας δεν είναι παρά ένα ατελείωτο βάσανο που πρέπει να τερματίσει, τότε αυτή η προσέγγιση θα τον ελκύσει. Σε αυτήν την περίπτωση θα έχει απλώς ξεχάσει για ακόμα μία φορά ότι μόνο οι νεκροί δεν έχουν βάσανα. Μάλλον για τον ίδιο λόγο, πολλοί θα ήθελαν να είναι νεκροί οι αγνοούμενοι, οι εγκλωβισμένοι και οι πρόσφυγες. Έτσι δεν θα είχε προβλήματα η Κύπρος τους. Μόνο που αυτή η Κύπρος δεν θα ήταν η δική μας. Γιατί η Κύπρος μας αν δεν είχε τους αγνοούμενους, τους εγκλωβισμένους και τους πρόσφυγες, δεν θα ήταν πλέον η πατρίδα μας μετά το 1974. Μια πατρίδα δίχως αντίσταση και θυσίες, δεν έχει ιστορία. Βέβαια, τώρα είναι της μόδας οι χώρες που δεν έχουν ιστορία, όπως μας το εξηγούν μερικά βιβλία της ντροπής. Μόνο που εμείς δεν καταλαβαίνουμε από αυτά. Όπως και δεν ακούμε τις σειρήνες που θέλουν να ξεπουλήσουμε τα σπίτια μας και τα χωράφια μας, για να διευκολύνουμε τους ραγιάδες και τους προδότες. Το μεγάλο τους λάθος είναι ότι υπάρχουν και άνθρωποι, όπως η Τιτίνα για τους πρόσφυγες, η Ελένη για τους εγκλωβισμένους, ο Χριστάκης για τους αγνοούμενους. Όλοι αυτοί ανήκουν σε μια Κύπρο που δεν μπορεί να ζήσει δίχως ιστορία. Υπάρχει όμως κι ο Ευαγόρας με τους αγνοούμενους. Όλους αυτούς πρέπει να τους ξεχάσουμε για μια ξεπουλημένη λύση; Άνθρωποι άγνωστοι σαν τον Μάριο, την Σοφία, την Αγγελική ή τον Αντρέα δεν μπορούν να το δεχτούν. Η μάχη και η αντίσταση ανήκουν πλέον στη ζωή τους και δεν θ’ αλλάξουν για να προσαρμοστούν σε μια μεταμοντέρνα προσέγγιση. Άλλοι σαν τον Κυριάκο, τον Γιάννη, τον Κορνήλιο, δεν θα πάψουν να γράφουν για την πατρίδα μας. Άρα αυτοί που θέλουν να ξεπουλήσουν την Κύπρο, θα πρέπει πρώτα να ξεπαστρέψουν όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Μα τότε θα μάθουν και αυτοί την έννοια της αντίστασης και της θυσίας.