Μέσα στο καφενείο
κανείς δεν πρόσεχε τον άνθρωπο
με τον μπαγλαμά στο χέρι.
Ήταν ανούσιος για την κοινωνία.
Ήξερε για το παρελθόν
μα ποιος μπορούσε να τον ακούσει;
Ήθελε το μέλλον
μα ποιος μπορούσε να του το δώσει;
Τον κοίταξε όμως το βλέμμα του μικρού
κι έπαιξε και πάλι τα παλιά.
Ο γέρος και το παιδί
άφησαν το θόρυβο των σπουδαίων
και πέθαναν μαζί
μ’ ένα μπαγλαμά στο χέρι.