– Γιατί είναι τόσο άβολα τα τραπέζια;

– Για να κάθονται οι μαλωμένοι…

– Πρέπει να κάθονται κι αυτοί;

– Μόνο έτσι μπορούν να δοκιμάσουν την πολυτέλεια.

– Την πολυτέλεια;

– Την πολυτέλεια της ομορφιάς.

– Πού είναι η ομορφιά σ’ αυτό το κιτσαριό;

– Μέσα στην αυθεντικότητα.

– Μόνο εσύ κοιτάς αυτά τα πράγματα.

– Απλώς τα βλέπω.

– Μα, γιατί;

– Αλλιώς δεν θα υπάρχουν.

– Είναι όπως με την ανθρωπιά.

– Είναι και αυτή όμορφη.

– Αλλά ποιος το ξέρει;

– Τα ποτήρια με τη μαστίχα.

– Με τη μαστίχα;

– Εκείνη μόνο επέζησε από την καταστροφή.

– Την έσωσε η σπανιότητά της.

– Και τώρα βρίσκεται εδώ πάνω στα άβολα τραπέζια.

– Όπως και στα άβολα δέντρα.

– Τα τραπέζια θυμίζουν τους ανθρώπους.

– Επειδή είναι άβολα;

– Επειδή είναι όμορφα.

– Θα πιούμε τότε;

– Και βέβαια!

– Και βέβαια;

– Αλλιώς πώς θα ζήσει η ομορφιά της πολυτέλειας;

– Στην υγειά της άβολης ανθρωπιάς!