Στο Σύνταγμα.

Μυρσίνη: Συνάντησα τη φίλη του πιανίστα…. Χρόνος. Είδες;

Μιχάλης: Είναι πανέμορφο το καπέλο σου.

Μυρσίνη: Αλήθεια, σου αρέσει;

Μιχάλης: Είναι φτιαγμένο για σένα.

Μυρσίνη: Το ίδιο μου είπε κι η Αγαθή.

Μιχάλης: Τι άλλο να προσθέσω τότε;

Μυρσίνη: Κάτι πιο δικό σου.

Μιχάλης: Με τη σκιά του, φαίνεται η φωτεινότητά σου.

Μυρσίνη: Όχι, κάτι άλλο. Σ’ αυτό αναγνωρίζω το ύφος του da Vinci.

Μιχάλης: Χαμογελώντας. Σωστά. Χρόνος. Θα ΄πρεπε να ντρέπομαι.

Μυρσίνη: Γελώντας. Δεν σου ζητώ τόσα πολλά. Χρόνος. Ένα γλυκόλoγο μόνο.

Μιχάλης: Είσαι το χάδι της ζωής μου.

Η Μυρσίνη κάθεται πάνω στα γόνατά του.

Μυρσίνη: Τι έγραφε ο φιλόσοφός μου;

Μιχάλης: Κάτι σημειώσεις για ένα δοκίμιο.

Μυρσίνη: Γιατί δεν βλέπεις τι όμορφη μέρα έχουμε σήμερα;

Μιχάλης: Βλέπω την καλοσύνη της.

Μυρσίνη: Την καλοσύνη; Θέλω να δεις την ομορφιά της!

Μιχάλης: Της πιάνει το χέρι. Εσύ πλάθεις τις μέρες μου…

Μυρσίνη: Παίζοντας με τα ματόκλαδά της. Κι εσύ τις νύχτες μου!

Μιχάλης: Μυρσίνη!

Μυρσίνη: Τι είπα; Γελά.

Μιχάλης: Τι δεν είπες! Γελά κι αυτός.

Μυρσίνη: Αλλάζοντας ύφος. Μη μου πεις ότι γράφεις για την ανθρωπότητα;

Μιχάλης: Για ποια άλλη;

Μυρσίνη: Κοίταξε γύρω σου! Δείχνει την πλατεία. Πού βλέπεις την ανθρωπότητα;

Μιχάλης: Μέσα στο χρόνο!

Μυρσίνη: Μα εδώ υπάρχουν μόνο στιγμές.

Μιχάλης: Δεν είναι στιγμές αθανασίας.

Μυρσίνη: Ξέρω. Χρόνος. Είναι κομμάτια χρόνου, όπως οι άνθρωποι. Το έλεγες σε μια διάλεξη. Χρόνος. Σωστά;

Μιχάλης: Ναι.

Μυρσίνη: Και η χαρά;

Μιχάλης: Ποια χαρά;

Μυρσίνη: Η χαρά της ζωής.

Μιχάλης: Κάθεται πάνω μου!

Μυρσίνη: Δεν είμαι η ζωή σου…

Μιχάλης: Κι όμως…

Μυρσίνη: Είσαι τρελός!

Μιχάλης: Πειράζει; Τη σφίγγει στην αγκαλιά του.

Μυρσίνη: Με το χαμόγελο στα χείλη. Όχι, βέβαια.

Μιχάλης: Σώθηκα!

Μυρσίνη: Εσύ μ’ έσωσες!

Μιχάλης: Από τι;

Μυρσίνη: Από τη λήθη. Είσαι η μνήμη μου. Με σένα υπάρχω και ζω.

Μιχάλης: Τι είναι αυτά που λες;

Μυρσίνη: Δεν υπερβάλλω. Χρόνος. Το σκέφτηκα πολλές φορές. Χρόνος. Πριν ήμουν απλώς περαστική.

Μιχάλης: Έτσι δεν είμαστε όλοι;

Μυρσίνη: Εσύ, με την ανθρωπιά και το χρόνο, μου έδειξες ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε.

Μιχάλης: Γι’ αυτό ζωγραφίζεις;

Μυρσίνη: Γι’ αυτό ζωγραφίζω έτσι.

Μιχάλης: Πώς δηλαδή;

Μυρσίνη: Με σένα! Χρόνος. Κάθε έργο μου ανήκει στην ανθρωπότητα, γιατί είσαι δίπλα μου. Του δίνει ένα φιλί.

Μιχάλης: Είσαι η ομορφιά της ανθρωπιάς. Γι’ αυτό σε θέλω…

Μυρσίνη: Εδώ; Γελάνε και οι δύο.