Οι Αρμένιοι δεν είναι μόνο θύματα της γενοκτονίας, είναι και αγωνιστές. Οι Αρμένιοι δεν είχαν μόνο ένα ιστορικό παρελθόν, έχουν κι ένα ανθρώπινο μέλλον. Αυτό είναι το νοητικό σχήμα της ποιητικής συλλογής με τίτλο: «Ο σταυρός του δράκου». Το έργο του Ν. Λυγερού δεν ανιχνεύει το παράλογο ούτε αναδεικνύει το οξύμωρο, ερευνά το παράδοξο με μοναδικό στόχο την ουσία. Χρησιμοποιεί τα μυθικά σιδερένια γράμματα του αρμενικού λαού, για να γράψει τη μνήμη του μέλλοντος. Διότι εκεί βρίσκεται η συμβολή του αρμενικού. Δεν είναι μόνο μια σελίδα της ιστορίας, αλλά η αρχή ενός κεφαλαίου που αφορά την έννοια της γενοκτονίας. Αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας θέλει να καταδικάσει με το δικό του τρόπο ο ποιητής. Παραμερίζοντας την αδιαφορία της κοινωνίας της λήθης, τα ποιήματα ως κομμάτια συλλογικής μνήμης και ανθρώπινης αξιοπρέπειας, μαθαίνουν στον αναγνώστη πως μπορεί να πονέσει για ενάμισι εκατομμύριο θύματα. Δεν αναζητά την εκδίκηση αλλά τη διεκδίκηση του καθενός στο μονοπάτι των δικαίων. Αν δεν είχαμε την τύχη των θυμάτων και των επιζώντων, έχουμε την υποχρέωση των δικαίων. Ο αρμενικός λαός θυσιάστηκε και αναστήθηκε για την ανθρωπότητα. Κατά συνέπεια, δεν είναι μόνο ένας λαός αλλά ένα μέρος της ανθρωπότητας που έθεσε τα όρια της βαρβαρότητας και τις απαιτήσεις της ανθρωπιάς. Και τα ποιήματα δεν είναι παρά ίχνη του σταυρού που σέρνει ο δράκος πάνω στα πέτρινα κύματα: η απαγορευμένη γραφή της ανθρωπότητας.