Αν ζούσα ακόμα τότε,

θα μπορούσα να σου δείξω

τη βαρβαρότητα,

αλλά τότε είχα ήδη

πεθάνει

κι εσύ δεν είχες γεννηθεί ακόμα.

Γι’ αυτό σου γράφω τώρα

για να διαβάσεις

το παρελθόν που δεν έζησες

και το μέλλον στο οποίο

δεν πέθανα

για να μπορέσεις να γίνεις

δίκαιη όταν θα μάθεις.

Στην αρχή κανείς

δεν πρόσεξε τη σελήνη.

Δεν είχε τη λάμψη

την παλιά.

Κανείς δεν άκουσε

τη σιωπή των δράκων

και των δεμένων σταυρών.

Όμως οι πέτρες έγιναν κορμιά

και τα κορμιά δέντρα

που έκοβε ένα αόρατο τσεκούρι.

Και τα κεφάλια πλήγωναν τη γη.

Δεν έχεις ακούσει το θόρυβο

που κάνει ο κρόταφος

όταν σπάει πάνω στην πέτρα.

Κανείς δεν μπορεί να τον αντέξει

εκτός αν είναι ο δικός του.

Δεν έχεις ακόμα παιδιά

και δεν μπορώ να σου γράψω

για το θάνατο των άλλων.

Δεν θα μπορέσεις να λυπηθείς.

Το ξέρω πως δεν είσαι

αδιάφορη, αλλά είσαι τόσο μικρή.

Μην κλαις τώρα.

Κράτα ανοιχτά τα μάτια.

Δεν ξέρεις ακόμα και

δεν μπορείς να πληγωθείς

από το ψέμα της βαρβαρότητας.

Πρέπει πρώτα να μάθεις

να υποφέρεις.

Μόνο έτσι θα γίνεις δίκαιη.

Και αυτό μόνο η ανθρωπότητα

μπορεί να σου το διδάξει

γιατί ακόμα κι η ανθρωπιά

έχει τα όριά της.

Δεν με πιστεύεις,

το ξέρω.

Δεν έχει σημασία.

Είναι θέμα χρόνου

κι ο χρόνος είναι μαζί μας.

Ένας νεκρός

δεν μπορεί να σου πει

ψέματα.

Μην κοιτάς τους βαρβάρους,

μόνο τα θύματα

σ’ έχουν ανάγκη.

Ακούς;