Μας έχει απομείνει

τόσο λίγο φως

που αρχίσαμε

ν’ αγαπάμε το σκοτάδι

δίχως να καταλάβουμε

ότι ζούμε σ’ ένα τάφο

δίχως σταυρό.

Το κιβώτιο που κουβαλούσαμε

τόσα χρόνια

ήταν άδειο.

Είχε μόνο το βάρος του κενού.

Αυτό μας κούρασε.

Και τώρα που είδαμε ξανά

μια στάλα φως

γιατί θες να το σβήσεις;

Υπάρχει λόγος;

Μας προτιμάς νεκρούς

σαν τις παλιές εικόνες

που ξέφυγαν από τα λεπτά

χέρια ενός αγιογράφου;

Αν χαμογελάσεις τουλάχιστον

θα το κάνουμε και αυτό!