Ήμασταν δύο χορδές του χρόνου

μόνο δύο

τα ελάχιστα στοιχεία της ανθρωπότητας

και μέσα στο κενό της κοινωνίας

ακούσαμε για πρώτη φορά

τη σιωπή της ανθρωπιάς.

Το θέατρο της ζωής

δεν γελούσε πια

διότι χαμογελούσε

η ζωή του θεάτρου.

Λέγαμε το κείμενο

δίχως αντικείμενο

για τα υποκείμενα.

Και με την ταχύτητα του χρόνου

ζήσαμε και πάλι μαζί

για να μοιραστούμε

το θάνατο των θυμάτων,

το έργο των δίκαιων.

Μα κανείς δεν τολμούσε

να πεθάνει εκείνη τη στιγμή.

Η ανθρωπιά το είχε απαγορεύσει.

Δεν υπήρχε πια η κοινωνία της λήθης.

Και καταδικάσαμε μαζί

τη γενοκτονία της μνήμης.

Εκείνη τη σιωπή

θυμάμαι τώρα

και κλαίω ακόμα

και πάλι

για εκείνους που δεν μπόρεσαν

ν’ ακούσουν τη συμπόνια

του μέλλοντος.

Διότι τότε το θέατρο

φώτισε το σκοτάδι

και την αδιαφορία.

Και πάνω στη σκηνή

δίχως παρασκήνια

οι δύο μαχητές

έπεσαν,

έπαιξαν

για την ανθρωπότητά μας.