Τόσα χρόνια δεν ήξεραν τι σημαίνει να έχεις κάποιον δίπλα σου. Η σκιά της μοναξιάς δεν τους έμαθε τον άλλο, μόνο για τον άλλον. Ενώ ο δικός σου άνθρωπος δεν είναι άλλος. Ακόμα και ο αλτρουισμός δεν διδάσκει την ανάγκη του άλλου, πάσχει από ανάγκη για τον άλλο. Ούτε η αδελφοσύνη δεν γνωρίζει την αγάπη. Πονά για τις πληγές, δίχως να είναι πληγή. Και δεν επιλέγεις. Ενώ η επιλογή είναι το στίγμα της αγάπης. Επιλέγεις να σ’ αγγίξει μόνο μια ύπαρξη. Επιλέγεις να έχει νόημα η ύπαρξή σου μόνο αν ζει η άλλη. Επιλέγεις τα δεσμά του δεσμού. Επιλέγεις την ελευθερία που μπορείς να μοιραστείς και καμιά άλλη. Ο βράχος γίνεται πέτρα και η πέτρα μονόπετρο, διότι δεν υπάρχει άλλη. Ο ωκεανός επιλέγει τη θάλασσα για να γίνει και πάλι απλός. Δεν χάνει το βάθος του αλλά αγγίζει περισσότερο τον ουρανό, διότι τώρα μπορεί να τον φτάσει. Μα δεν μοιράζεσαι μόνο τη μοναξιά σου. Μπορείς να είσαι χαρούμενος και πάλι, γιατί βλέπεις τη χαρά σου. Έχει πια μορφή. Φορά τα ρούχα σου και σου αποκαλύπτει την ανακάλυψη. Φορά τα δώρα σου και σου δίνει το βλέμμα της. Και η ζωή σου έχει επιτέλους άρωμα. Οι άγνωστοι έχουν πια ονόματα, για να ζήσουν μαζί. Δεν ξέρουν τι νιώθουν. Δεν νιώθουν τι ξέρουν. Δεν υπάρχει λόγος, διότι είναι πια ένα. Αυτό ήθελαν να πουν ο ένας στην άλλη. Αυτό σκέφτηκαν και αυτό έζησαν. Έτσι δημιούργησαν τους επόμενους για να μπορέσουν κι αυτοί να επιλέξουν. Ήταν ο μόνος τρόπος να σωθεί η αγάπη.