Δεν ξέρεις πότε αρχίζει ο έρωτας.

Με ποια κίνηση, με ποια σιωπή.

Ένα αναμμένο κερί, ένα κομμάτι μουσικής.

Δεν ξέρεις πότε γίνεται.

Ξέρεις όμως πότε έγινε.

Θαρρείς πως ο έρωτας δεν είναι του παρόντος.

Ανήκει μόνο στο παρελθόν και στο μέλλον.

Είναι και αυτός κομμάτι της ανθρωπότητας.

Κομμάτι που πληγώνει η κοινωνία

αλλά που δεν το αγγίζει.

Έτσι και το κομμάτι χορού

έγινε κάθετος έρωτας.

Έτσι νιώθεις πως η στιγμή

είναι κομμάτι αθανασίας.

Δεν υπάρχουν πια κορμιά.

Μόνο σώμα.

Ταλάντωση.

Συντονισμός.

Το πάθος γίνεται πόθος.

Δεν υπάρχουν πια χάδια.

Δεν υπάρχουν πια επιφάνειες.

Μόνο αγάπη.

Μόνο βάθος.

Δεν λατρεύεις.

Ζεις.

Διότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Εκείνη τη στιγμή, ο κόσμος είναι ένας.

Δίχως αρχή, δίχως τέλος.

Μετέωρος.

Έτσι είναι ο κάθετος έρωτας.

Μια σπάνια συνάντηση

του βάθους με το μετέωρο.