Ένα ένα ανεβάζαμε τα έγγραφα

που δεν υπήρχαν πια

για να ζήσουν και πάλι οι ξεχασμένοι.

Κοιτάζαμε τις άδειες καρέκλες

και νιώθαμε την ανάγκη να πεθάνουμε

για τους θυσιασμένους ανθρώπους.

Αλλά δεν έσπασαν τα ξύλινα βήματα

και φέραμε τον αόρατο κόσμο

μέσα στη μνήμη της ανθρωπιάς.