Μετά από πολλά χρόνια μνήμης

όταν πλέον όλοι είχαν ξεχάσει τα πάντα

αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το μουσείο μας.

Όχι μόνοι μας βέβαια αλλά με τα παιδιά μας.

Ήθελαν να έρθουν και τα εγγόνια.

Αλλά σκεφτήκαμε ότι ήταν νωρίς ακόμα.

Μόνο η μικρή Άννα που είχε τ’ όνομα της γιαγιάς της

κατάφερε να μας πείσει με τις χειρονομίες της.

Είχε ακούσει για το μουσείο

κι ήταν η μόνη που ήξερε

για το κρυφό παραμύθι.

Εκεί μας υποδέχτηκε η Μαρία,

η κόρη του παλιού διευθυντή.

Αυτή μελετούσε τα χειρόγραφα του παρελθόντος

και τα γαλλικά της Περσίας.

Είχε διατηρήσει τις τρεις αίθουσες

του πατέρα της και του φίλου του,

από αγάπη και σεβασμό.

Αλλά κι επειδή ήξερε από μικρή,

ότι επέστρεφαν στον πάνω όροφο

για να γράψουν τις μαθηματικές τους προκλήσεις

στον κρυφό πίνακα χωρίς χρώματα.

Η κυρία Άννα μας έδειχνε κάθε λεπτομέρεια

κι εμείς κοιτάζαμε προσεκτικά.

Ήταν σαν να άκουγε και πάλι τα λόγια

του δασκάλου και του ανύπαρκτου λαού.

Ήταν κουρασμένη αλλά δεν κάθισε

στις παλιές καρέκλες.

Έβλεπε πια τον Κωνσταντίνο,

τον Αλέξανδρο και τον Στέφανο.

Οι παλιές τις φίλες την κρατούσαν από το χέρι

για να θυμηθούν καλύτερα τα παλιά.

Τώρα πια ήταν σίγουρη

ότι αυτό ήταν το πραγματικό της σπίτι.

Θέλησε ν’ ανέβει τις σκάλες

αλλά δεν μπορούσε πια.

Έτσι ανέβηκε η μικρή Άννα μόνη της.

Κι όταν κατέβηκε μας είπε.

-Γιαγιά, είναι δύο κύριοι πάνω.

Σε περιμένουν.