Οι μίζεροι δεν ήξεραν τίποτα

από τα θρανία της ανάγκης.

Το μόνο που τους ενδιέφερε

ήταν οι καρέκλες της κοινωνίας.

Κι ο μοναδικός τους φόβος

ήταν η περίεργη πατσαβούρα

που καθάριζε ό,τι ενοχλούσε.

Έτσι οι μίζεροι έμεναν ακίνητοι

σταυρωμένοι πάνω στις καρέκλες.

Και κάθε φορά που συναντούσαν

έναν άνθρωπο έκαναν την προσευχή τους.

Ήξεραν ότι η ανθρωπιά του

είχε το στίγμα της ανθρωπότητας.

Η υγεία πάνω από όλα

το σύστημα δεν ήθελε αρρώστους.

Κι η ανθρωπιά ήταν η χειρότερη

διότι πέθαινες άνθρωπος.