Ξανασυναντιόντουσαν στο ενοικιαζόμενο δωμάτιο
δίχως να ξέρουν πόσο θα διαρκούσε.
Όμως αυτό δεν είχε καμία σημασία
μιας και το café de Maxence
ήταν ανοιχτό στον χρόνο
παρά την κακοκαιρία της στιγμής.
Γιατί στη σκοτεινή γωνία της αίθουσας
ο ζωγράφος που απαντούσε στο εύθραυστο όνομα
σχεδίαζε ήδη το μέλλον με λάδια
δίχως ν’ ανησυχεί για τα άνθη του κακού.
Τον είχε συναντήσει τυχαία
καθισμένον σ’ έναν πάγκο πάρα πολύ μεγάλον για κείνον
που είχε γεμίσει με την καλοσύνη του
για να εκτοπίζει το τίποτα της αθλιότητας.
Κι απ’ το παράθυρο του ενοικιαζόμενου δωματίου
στοχάζονταν τον κρυμμένο ήλιο του café.