Θυμάμαι ακόμα,

παρά τα χρόνια που πέρασαν,

αυτόν τον πολύ λευκό χειμώνα

όταν άντρες και γυναίκες

παρά τα θραύσματα του κόκκινου

αποφάσισαν να αγωνιστούν μαζί

όχι πια για να ζήσουν όπως πριν

μα για να έχουν το δικαίωμα

να πεθάνουν ελεύθεροι απέναντι στο κενό.

Θα μπορούσαμε να ήμασταν ανάμεσα τους

θύματα ή δίκαιοι, δεν έχει σημασία,

μα ο χρόνος αποφάσισε αλλιώς

και μας επιφύλαξε το χρέος

να μη λησμονήσουμε αυτούς που θυσιάστηκαν

με τον κίνδυνο να ζήσουμε μόνο το μέλλον

μιας κουρελιασμένης σκέψης

ξεσχισμένης από τη δικτατορία

ενός βάρβαρου καθεστώτος.