Το στίγμα της Επιτροπής Καλλιτεχνικών Σχολείων είναι απλό. Τα Καλλιτεχνικά Σχολεία έχουν ένα ανθρώπινο όραμα. Δεν πρόκειται να τα θεωρήσουμε ως κανονικά σχολεία που έχουν κάποιες ειδικές προεκτάσεις. Η δομή τους εξαρτάται από μια σφαιρική εικόνα της γνώσης που αν και δεν είναι πλήρης, παραμένει ολοκληρωμένη, σε αντίθεση με την τεχνητή εξειδίκευση της γενικής παιδείας. Και δεν πρόκειται ν’ αφήσουμε την ωρομίσθια μιζέρια και τα συμπλέγματα της ύλης να καταστρέψουν το πνεύμα των Καλλιτεχνικών Σχολείων. Διότι μόνο σε αυτά τα σχολεία, όπως και στα Μουσικά, μπορούν πραγματικά ν’ αναπτυχθούν ευαίσθητοι άνθρωποι, δίχως να θυσιαστούν στο βωμό της μετριότητας. Αν έχουμε καταντήσει να υλοποιούμε την κοινωνία του θεάματος του Guy Debord, είναι διότι δεν υπάρχει το θέαμα της κοινωνίας. Ο καθένας αναζητεί μία ψεύτικη ευτυχία για να γεμίζει το κενό της ζωής του. Με αυτόν τον τρόπο κάθε Petit Prince, κάθε Poil de Carotte είναι καταδικασμένος να ζήσει το θάνατο των ονείρων. Ο μόνος τρόπος για να σωθούν αυτά τα παιδιά που δεν έχουν μόνο ειδικές ανάγκες αλλά και ταλέντο, είναι να υπάρχει ένας χώρος, όπου τα καλλιτεχνικά να έχουν ένα νόημα. Προς το παρόν σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν μόνο και μόνο τρία Καλλιτεχνικά Σχολεία (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο). Τρεις οάσεις μέσα στην ερημιά της κοινωνίας, όπου η τέχνη δεν είναι ζωή αλλά παράσταση. Σε μια εποχή όπου ξέρουμε πια τους κινδύνους της ακραίας εξειδίκευσης και την σημασία του πνεύματος της αναγέννησης και του ουμανισμού δεν μπορούμε πια να μην ενδιαφερθούμε για τα Καλλιτεχνικά Σχολεία. Διότι σε αυτά υπάρχουν δυνατότητες σε τομείς, όπως: ο κινηματογράφος, τα εικαστικά, η θεατρολογία, η αγωγή λόγου, η υποκριτική, ο κλασικός χορός, ο σύγχρονος χορός και η κίνηση χορού. Όλα αυτά τα γνωστικά αντικείμενα έρχονται να εφοδιάσουν τη γνώμη των παιδιών αλλά και τα κλασικά μαθήματα με μία βιωματική προσέγγιση, όπου η τέχνη είναι και εργαλείο και έργο. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα λεγόμενα του Фёдор Достоевский, όταν μας αποκαλύπτει ότι η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο; Η νοημοσύνη μας πρέπει να διαχειριστεί τη μη πληρότητα των γνώσεων. Η επιστήμη μαθαίνει από την ομορφιά για να αγγίξει την αλήθεια. Τα μαθηματικά, ως μουσική της σιωπής, παραμένουν τεχνική για όσους δεν έχουν γνωρίσει την τέχνη. Κατά συνέπεια, τα Καλλιτεχνικά Σχολεία δεν είναι μόνο μια ειδική περίπτωση, είναι ένα άλλος τρόπος σκέψης πιο αναγεννησιακός για ν’ ανακαλύψουν τον κόσμο, δίχως να περιμένουμε τις δήθεν αποκαλύψεις μιας κοινωνίας της λήθης και της αδιαφορίας. Τα Καλλιτεχνικά Σχολεία δείχνουν το ρόλο της ανθρωπιάς στην Παιδεία.