Μιλάμε συνεχώς, ενώ η σιωπή αρκεί για να περιγράψει τα όρια που άλλοι ονόμασαν σύνορα. Ας καταγράψουμε, λοιπόν, αυτή τη σιωπή που δένει με τον κάμπο της Αδριανούπολης. Όλα είναι τόσο κοντά μέσα στο χώρο, που ξεχνάμε τις χρονικές αποστάσεις. Κοιτάζουμε την Πολίτικη Κουζίνα, δίχως να βλέπουμε τη Συνθήκη της Λωζάννης. Μαθαίνουμε μαγειρική, δίχως να γνωρίζουμε τα υλικά. Δεν υπάρχει συνταγή και ο αυτοσχεδιασμός θέλει κι αυτός μάθηση. Δεν ονομάζουμε πια κατεχόμενα τα μέρη που λένε ότι δεν ανήκουν στην Ευρώπη. Όμως η γη είναι η ίδια και πονά ακόμα με τον ίδιο τρόπο. Μόνο που η βρωμιά κρύβει τις πληγές. Φαίνονται όλα σάπια. Δεν υπάρχει σύστημα, μόνο απίθανες πρωτοβουλίες. Και συνεχίζουμε ν’ ακούμε για ανύπαρκτες στρατηγικές που θεωρούνται αποτελεσματικές. Η σκόνη, όμως, δεν κρύβει τα πάντα. Υπάρχουν και οι σημαίες με τους μιναρέδες που σταυρώνουν τη γη για να μη δει το γαλάζιο ουρανό. Ένας θεός ξέρει γιατί, αλλά κανείς δεν θα μας το πει. Εκτός αν ακούσουμε επιτέλους τα ξύλινα σπίτια που δεν ξέχασαν την ιστορία των ιδιοκτητών του παρελθόντος. Δεν τρίζουν πια. Μερικά είναι άδεια και εγκαταλελειμμένα. Ποιος θα το προσέξει όμως; Είμαστε όλοι περαστικοί, αλλά ποιος ταξιδεύει πραγματικά; Το ταξί δεν μας περίμενε από την αρχή. Ούτε εμείς ξέραμε ότι θα το πάρουμε. Τώρα όμως που το είδαμε ολοκαίνουργιο, καταλαβαίνουμε ότι ήρθε από άλλο κόσμο. Κι όταν περάσαμε από τα σοκάκια όπου τα περισσότερα πιάτα βρίσκονται στο μπαλκόνι, μας κέρασαν ένα κομμάτι ιστορίας, της δικής μας, εκείνης που αφήσαμε στα ερείπια μιας ξεχασμένης πόλης που δεν ξέρει ούτε το όνομά της. Κι όμως από εκεί πέρασε ο ανύπαρκτος λαός για να μην ξεχάσει τα πάντα, δηλαδή αυτό το τίποτα που ονομάζουμε ζωή γιατί είναι ένα δώρο. Παραμένουμε σιωπηλοί μέσα σ’ αυτό το ακίνητο ταξίδι ενός λιμανιού που δεν γνώρισε το ναυτικό. Ποιος ψάχνει για φάρο όταν ακόμα και τα φανάρια σε προειδοποιούν πότε θα σου αλλάξουν τα φώτα; Το φως της ημέρας είναι περιττό για τα ξεχασμένα. Και η φωτιά δεν έχει τη δύναμη να σηκώσει το βάρος του φωτός. Μερικά χιλιόμετρα ήταν αρκετά για να διασχίσουμε δεκαετίες. Πόσα άλλα αρκούν για να δούμε τους αιώνες; Δεν προλάβαμε να το υπολογίσουμε στο ταξί που γνώριζε μόνο την επιστροφή. Έπρεπε να γυρίσουμε, πριν μετατραπούμε σε γνωστούς. Έτσι οι άγνωστοι μετά από την άφιξη του ταξί πήγαν με τα πόδια στο χώρο που δεν υπήρχε για να μην ξεχάσουν τα ίχνη της ανθρωπιάς. Ήξεραν πλέον ότι είχε αρχίσει το ταξίδι του ακίνητου καραβιού.