Ως πελαργοί δεν είχαμε φτερά.

Τα μετέωρα βήματα πάνω στους βράχους

ήταν ένας τρόπος ν’ αγγίξουμε το αόρατο.

Πάνω στα κομμάτια της αιωνιότητας

δύο εφήμεροι άνθρωποι ήθελαν

να βαδίσουν πάνω στη θάλασσα.

Κι όταν η ουτοπία έγινε πραγματικότητα

πάνω στη φωτογραφική στιγμή,

καταλάβαμε τη σημασία του χαδιού

της ακρογιαλιάς που γέννησε.