Με τα δάκρυα του ψέματος,
τη δειλία του ατόμου
και την αδιαφορία της κοινωνίας
έπεσε και πάλι το κεφάλι
του Γιάννη.
Δεν ξέρει ακόμα για τη χαρά
του φθόνου και της προδοσίας.
Ποιος θα του το έλεγε;
Πυροβόλησαν και πάλι
αλλά κανείς δεν άκουσε
τον κρότο του κροτάφου
που δεν έσπασε μόνος του.
Συγγνώμη, Evariste!