Σπάνια διαβάζουμε τις πηγές για να καταλάβουμε ένα θέμα κι όμως είναι ο μοναδικός τρόπος για να δούμε το αόρατο. Τα άπαντα του Λένιν απαντούν σε πολλά ιστορικά κι ιδεολογικά ερωτήματα. Η απλή ανάγνωση μετά από τη συλλογή εξηγεί το πλαίσιο κι η μελέτη αναδεικνύει το πεδίο δράσης. Κάθε αναφορά δίνει πληροφορίες για να αντισταθούμε στην παραπληροφόρηση.

Στη σελίδα 57 του τόμου 44, βρίσκουμε: «Εμείς της δίναμε (στη Γερμανία) την Ουκρανία, απ’ όπου όσο ήθελες μπορούσες να πάρεις ψωμί, χάλυβα. Βέβαια, αν ήξερες να πάρεις, αν κατείχες τη ζωτική δύναμη να πάρεις.».

Η σκηνή ήταν στημένη. Έπρεπε να στηθεί και το παιχνίδι. Γι’ αυτό το λόγο υπήρχε ανάγκη ενός μηχανισμού. Ο Λένιν το αναλύει στη σελίδα 68 του τόμου 40.

«Τα αποθέματα ψωμιού στην Ουκρανία είναι τεράστια. Να τα πάρουμε όλα αμέσως, είναι αδύνατον. Στείλαμε στην Ουκρανία τις καλύτερές μας σοβιετικές δυνάμεις κι ήδη λάβαμε ομόφωνα το επόμενο μήνυμα: αποθέματα ψωμιού μεγάλα, αλλά δεν μπορούμε να τα αφαιρέσουμε όλα ταυτόχρονα, δεν υπάρχει μηχανισμός.».

Η πληροφόρηση υπήρχε. Η ανάγκη υπήρχε. Η δημιουργία του μηχανισμού ήταν το μόνο που έλειπε.

«Εμείς στην Κεντρική Επιτροπή του Κόμματός μας, συζητήσαμε την κατάσταση και δώσαμε εντολή. Αρχικά θα κάνουμε τα πάντα για να κτίσουμε ένα μηχανισμό στην Ουκρανία και να ξεκινήσουμε τη δουλειά.».

Η πολιτική απόφαση ακολουθεί μία πολιτική βούληση, η οποία είναι ενημερωμένη όσον αφορά στη γεωπολιτική. Ο μηχανισμός δεν μπορεί να είναι εσωτερικός, δεν υπήρχαν υποδομές που επαρκούσαν. Έπρεπε να γίνει μια δραστική αλλαγή των τοπικών δεδομένων. Ένας ήταν ο τρόπος: η χρήση του στρατού. Στη σελίδα 67 του τόμου 44, ο Λένιν γράφει:

«Να εγκατασταθεί μισό εκατομμύριο στρατού στην Ουκρανία, για να βοηθήσουν την ενδυνάμωση της τροφιμοεργασίας, επειδή θα είναι άμεσα ενδιαφέρουσα για αυτούς, ειδικά όταν συνειδητοποιήσουν και νιώσουν την αδικία της απληστίας των πλουσίων αγροτών στην Ουκρανία.».

Η πολιτική ανάγκη χρειάζεται ένα ιδεολογικό θύμα. Η πραγματικότητα είναι απλή. Η Σοβιετική Ένωση δεν είναι ακόμα δυνατή αλλά πρέπει να γίνει. Υπάρχει τρόπος. Για να υλοποιηθεί πρέπει να υπάρξουν και θυσίες. Ποιος θα τις υποστεί; Κανένας! Κανένας από το πλαίσιο. Πρέπει, λοιπόν, να βρεθεί κάποιος εκτός πλαισίου. Το θέμα δεν είναι η δικαιοσύνη. Το πρόβλημα δεν είναι η πραγματικότητα. Η λύση είναι ταξική. Αυτό είναι συμβατό με το ψήφισμα 02.12.1919 για τη Σοβιετική εξουσία στην Ουκρανία.

«Χρειάζεται στην πράξη να ξεσκεπάσουμε ενώπιον των Ουκρανών αγροτών την αντι- επαναστατική δημαγωγία που τους επιβάλλει ότι ο στόχος της Σοβιετικής Ένωσης είναι η άντληση ψωμιού και άλλων τροφίμων από την Ουκρανία στη Ρωσία.».

Όλοι γνωρίζουν τα δεδομένα. Όλοι γνωρίζουν τις απαιτήσεις της στρατηγικής.

«Εξαιτίας της ιδιαίτερα δύσκολης κατάστασης με τα τρόφιμα στο Κέντρο υπολογίζω τα τρία τέταρτα του αχρησιμοποίητου αποθέματος τροφίμων, να τα πάρουμε εδώ και το υπόλοιπο τέταρτο να το αφήσουμε στις πόλεις και τους εργάτες της Ουκρανίας.».

Με αυτή την αναφορά που βρίσκεται στη σελίδα 80 του τόμου 44 αντιλαμβανόμαστε ότι ο Λένιν θέλει μία ανακατανομή των τροφίμων σε ολικό πλαίσιο στη Σοβιετική Ένωση, πράγμα όμως το οποίο είναι άκρως επικίνδυνο, όταν έχεις προβλήματα εφοδιαστικής αλυσίδας, διότι το φαινόμενο του μαστιγίου υπάρχει πάντα εν δυνάμει. Το ιστορικό υπόβαθρο ήταν έτοιμο όχι όμως οι άνθρωποι.