Το λιβάνι μοσχοβολούσε τον τόπο
σαν για να θυμίζει ένα βουδιστικό ναό.
Τα βιβλία σε εμβέλεια λαβής
διαφύλατταν τους ανθρώπους από τη λήθη.
Όσο για το τσάι, είχε τη γεύση
της μνήμης της ανθρωπότητας.
Έφτανε σε μας, ακάλυπτο,
μετά τo πέρασμά του από την έρημο.
Κι έτσι γευόμασταν επιτέλους
τις χειρονομίες ενός αμνημονεύτου παρελθόντος.