Σε μια προηγούμενη μελέτη με τίτλο Το ιστορικό υπόβαθρο, εξετάσαμε τις πηγές για να κατανοήσουμε τις επόμενες καταστάσεις. Εδώ θα μελετήσουμε το ιδεολογικό υπόβαθρο που επέτρεψε στο ιστορικό υπόβαθρο να εξελιχθεί.

Στη σελίδα 112 του τόμου 36 ο Friedrich Engels (1820-1895) γράφει: «Η αγροτιά είναι συντηρητική τάξη σε σχέση με το προλετάριο, διότι θέλει τεχνητά να αυτοσυντηρηθεί».

Αυτή η άποψη θα είναι κυριαρχούσα στην αντίληψη της Σοβιετικής Ένωσης σε αντίθεση με την Κίνα. Αυτό θα στιγματίσει οριστικά τους αγρότες που θα αποτελέσουν ένα φυσικό στόχο για το σοβιετικό σύστημα. Η εφαρμογή αυτής της φιλοσοφίας που αφορούσε τις τάξεις εξηγείται από τον Λένιν στο έργο του: Το κράτος και η επανάσταση. «Ο έλεγχος θα γίνει όντως καθολικός, γενικός, παλλαϊκός, έτσι κανένας δεν θα μπορέσει να τον αποφύγει, πουθενά δεν θα μπορέσεις να κρυφτείς.»

Ο έλεγχος για το σύστημα είναι το παν. Δεν μπορεί να επιτρέψει αιρέσεις και κατά συνέπεια είναι απαραίτητα καθολικός για να παραμείνει ορθόδοξο. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να υπάρξει μια ανασυγκρότηση των τάξεων. Στον τόμο 39 σελίδα 279, ο Λένιν γράφει τα εξής: «Ο Σοσιαλισμός είναι η ισοπέδωση των τάξεων. Η δικτατορία του προλεταριάτου έκανε για αυτήν την ισοπέδωση ό,τι μπορούσε».

Και διευκρινίζει για να μην υπάρξει σύγχυση: « Η ταξική πάλη δεν εξαφανίζεται στη δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά παίρνει άλλες μορφές».

Δεν λήγει ο αγώνας με τη δικτατορία του προλεταριάτου και γι αυτό το λόγο παραμένει απαραίτητη και μετά την επανάσταση. Αυτή η δικαιολογία όμως επιτρέπει το ίδιο και στο κράτος του τρόμου διότι έχει ως κράτος, θεσμικό, το μονοπώλειο της βίας.

Στη σελίδα 281, εξηγεί με μεγαλύτερη ακρίβεια το πλαίσιο. «Στη δικτατορία του προλεταριάτου, η δημοκρατία περνάει σε τελείως καινούργια φάση και ο ταξικός αγώνας κορυφώνεται υποτάσσοντας όλα και όλες τις μορφές».

Με άλλα λόγια, η δικτατορία του προλεταριάτου δεν επιτρέπει μια ισορροπία. Λειτουργεί αποκλειστικά ως κυριαρχούσα στρατηγική. Δεν παραμένει στις λεπτομέρειες. Και η αντιπαράθεση μεταξύ αγροτιάς και εργατιάς δεν είναι παρά μια λεπτομέρεια σε σχέση με το όλο πλαίσιο όπως το περιγράφει στη σελίδα 316 του τόμου 39. «Εδώ καμιά υποχώρηση δεν μπορεί να γίνει από την πλευρά της Σοβιετικής εξουσίας. Δεν είναι ζήτημα πάλης μεταξύ εργατικής εξουσίας και αγροτιάς, αλλά ζήτημα ύπαρξης ολόκληρου του σοσιαλισμού και της Σοβιετικής εξουσίας».

Ο όλος αγώνας δεν είναι μια εύκολη υπόθεση για τον Λένιν. Διότι υπάρχουν πολλές και πολλαπλές αντιστάσεις και αντιδράσεις. Ο αγώνας δεν είναι μόνο ταξικός αλλά και κοινωνικός διότι η επανάσταση έρχεται σε αντίφαση ακόμα και με την καθημερινότητα που συνεχίζει την παράδοση. «Να νικήσεις μεγάλη συγκεντρωτική μπουρζουαζία είναι χίλιες φορές πιο εύκολο από το να νικήσεις εκατομμύρια και εκατομμύρια μικρά νοικοκυριά, τα οποία με τις καθημερινές τους αφανείς, άπιαστες και αποσυνθετικές τους δραστηριότητες υλοποιούν τα ίδια αποτελέσματα, τα οποία χρειάζεται η μπουρζουαζία για να αναστυλωθεί».

Αυτή η ομολογία της σελίδας 28 του τόμου 41 είναι καθοριστική. Σημαίνει ότι δεν πρόκειται για μάχη αλλά για πραγματικό πόλεμο, ο οποίος αναπόφευκτα θα γίνει εμφύλιος αν δεν επιλεχθεί ένα θύμα εκτός πλαισίου. Αυτό το θύμα θα είναι ο εχθρός και ο εχθρός στόχος. Η απάντηση βρίσκεται στη σελίδα 193 του τόμου 43.«Οι μικροί ιδιοκτήτες είναι οι αντίπαλοί μας. Το περιβάλλον της μικρο-ιδιοκτησίας είναι ο πιο επικίνδυνος εχθρός μας».

Οι αγρότες ήταν αξιωματικά καταδικασμένοι να γίνουν θύμα. Έπρεπε απλώς να έρθει η ώρα της υλοποίησης μετά από το ιδεολογικό και ιστορικό υπόβαθρο.