«Όταν ξυπνάς νωρίς,
κι ενώ δεν είσαι μόνος,
καθώς βλέπεις έναν από τους ομοίους δίπλα σου,
ο κόσμος γίνεται τόσο πιο ευχάριστος.
Πολύ πιο ευχάριστος από τα βιβλία ενημέρωσης
και τους τοίχους της ασπρισμένης εκκλησίας
με την οποία οι πάστορες είναι ερωτευμένοι.»

Η ομολογία αυτή είναι τόσο αγνή
όσο αυτή του Μικρού Πρίγκιπα
σχετικά με τη δύση του ήλιου,
είναι μια άλλη φόρμα,
δίχως αμφιβολία, πιο ανδροπρεπής
αλλά τόσο ανθρώπινη
για να αποκαλύψουμε τα αδικήματα
της κοινωνικής απομόνωσης
που φυλακίζει τους ανθρώπους
στα μπουντρούμια της λήθης.
Ο Vincent θέλει να αφουγκραστεί,
όχι οπωσδήποτε να εισακουστεί
ως εάν ήταν η εποχή των κερασιών
ακόμη και εάν ο σαρκαστικός κότσυφας
ήταν αδιάκοπα απών.