Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο να ζει στην αφάνεια.
Αυτή την αλήθεια, ο Vincent,
δεν τη διδάχθηκε στα μεταλλεία
αλλά μέσα στην καθημερινότητα
μιας μίζερης απανθρωπιάς.
Δεν είχε φοβηθεί την φτώχεια
μα την απουσία συναισθήματος.
Ο Théo ήταν βέβαια εδώ
αλλά τόσο μακριά ενίοτε.
Έτσι ανακαλύπτοντας επιτέλους
μία λάμψη εν μέσω σκοτεινής νυκτός
μεταμορφωνόταν σε πεταλούδα
σαν κι αυτές που είχε ζωγραφίσει
μέσα στους τοίχους της φυλακής
ενός πίνακα όπου ήταν μόνος
εν μέσω όλων, με ακάλυπτο το κεφάλι.
Και αγκιστρωνόταν σ’ αυτό το φως
ως εάν ήταν εκείνο
η τελευταία του ελπίδα
για να ζει εν ειρήνη
στην αγκαλιά της ανθρωπότητας.