Δεν πρόκειται

απλώς για έναν χορό των σαλονιών

αλλά για βήματα της μνήμης

μέσα σ’ έναν κόσμο περιορισμένο

όπου όλη η ανθρωπότητα

έχει συρρικνωθεί σε δύο πρόσωπα

όπου ο καθένας αντιλαμβάνεται

πως δεν υπάρχει παρά δια του άλλου

κι όπου ο άλλος ξέρει

πως είναι υπεύθυνος

όχι για τη δική του απώλεια

αλλά για τη ζωή του ενός

κι είναι γι’ αυτό και μόνο και για τίποτ’ άλλο

που οι μουσικές φράσεις είναι αδιάκοπες

και που η επαφή είναι διαρκής

για να μην εγκαταλείψει κανείς

το ουσιαστικό για την επιβίωσή του

δηλαδή το δεσμό του με τον άλλο.

Τέτοια είναι η τέχνη του tango

και του alter ego.