Κατά μήκος μιας άγνωστης γέφυρας

ένας περίπατος έσερνε τα πόδια

λες κι ήθελε να πιεί

ακόμη λίγο την ακρογιαλιά

όπου είχε πνιγεί μια θάλασσα

της οποίας τα μοναδικά τέκνα

δεν ήθελαν παρά μόνο να ζουν στην όχθη

μιας κοινωνίας χαμένης στη λήθη.

Κι αν αυτές οι ανθρώπινες σκιές

κρατούσαν τα χέρια

δεν ήταν μόνο από αγάπη,

μα κυρίως από φόβο

μήπως χαθούν για πάντα μέσα στην αδιαφορία.

Δεν είχαν επιλέξει να ζήσουν μαζί

μα να πεθάνουν μαζί

απέναντι στη λήθη, για τη μνήμη!