Πόσο χρόνο αφιερώνουμε μπροστά σ’ ένα δέντρο; Πόσες φορές το χαϊδεύουμε; Κι όμως είναι όρθιο και δεν κάνει κακό σε κανένα. Αρκείται σε λίγη έκταση μέσα στο χώρο διότι ζει μέσα στο χρόνο. Ακίνητο μέσα στο χρονικό του ταξίδι, διαγράφει την πορεία του πάνω στον κορμό του. Είναι ‘δω που βρίσκεται το κάθετο τοπίο που με κόπο ανακαλύπτουμε. Δεν είμαστε άνετοι με αυτή την καθετότητα και με δυσκολία διακρίνουμε τις τόσο σημαντικές λεπτομέρειες του τοπίου. Γιατί λοιπόν δεν εξετάζουμε το ερώτημα και δεν μελετούμε εις βάθος την αφήγηση της σιωπής; Πάνω στον κορμό βρίσκεται μια παρτιτούρα. Αυτό το δέντρο είναι ένα μουσικό όργανο. Ο άνεμος το ξέρει, όπως επίσης και το doudouk. Γιατί όχι κι εμείς; Από πού προέρχεται η μη ευαισθησία μας; Γιατί όλος αυτός ο κόσμος παραμένει άγνωστος; Είναι θέμα κουλτούρας ή προσωπικής βούλησης; Η αρμενοσύνη μοιάζει μ’ αυτό το τοπίο μέσα σ’ ένα δέντρο. Οι περισσότεροι από ‘μας δεν αντιλαμβάνονται αυτή την πραγματικότητα. Είμαστε πεπεισμένοι ότι είμαστε ήδη μόνο αυτό που μπορούμε να γίνουμε. Διότι δεν αρκεί να γεννηθούμε για να υπάρχουμε. Πρέπει επίσης να πεθάνουμε για να “γίνουμε”. Σύμφωνα με το παράδειγμα ενός δέντρου που γίνεται βιβλίο. Μέσα στη βιασύνη μας να ζήσουμε, το μόνο που κατορθώνουμε είναι να πεθάνουμε χωρίς να ζήσουμε. Έχουμε την επιθυμία να μη χάνουμε χρόνο, ακόμα κι αν δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε. Έχουμε το δέλεαρ της νίκης χωρίς να καταλαβαίνουμε ποια παρτιτούρα παίζουμε. Όπως ζούμε μια ύπαρξη κενή περιεχομένου, αδιαφορούμε για τα πάντα. Δεν διαβάζουμε πια γιατί το ενδιαφέρον μας χάνεται μέσα στις σελίδες. Δεν είμαστε πια σε θέση να καταβάλουμε μια προσπάθεια γιατί δεν έχουμε πια τίποτα να κάνουμε. Κι όμως τα δέντρα συνεχίζουν να φυτρώνουν. Και τα βιβλία γυρίζουν συνεχώς σελίδες. Δίνουμε την εντύπωση ότι κινούμαστε και δρούμε, αλλά αυτό που ανακινούμε είναι μόνο και μόνο το κενό. Κι αυτή η κενή περιεχομένου ύπαρξη βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με την αναζήτηση της κοινωνικής ευτυχίας. Συγκρινόμαστε με άλλους λαούς χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι έχουμε ήδη υποστεί μία γενοκτονία. Πιστεύουμε ότι είμαστε αθάνατοι επειδή γνωρίσαμε το θάνατο, έστω κι αν δεν γνωρίσαμε ακόμα τη ζωή. Και χαιρόμαστε να δίνουμε μαθήματα που ποτέ δεν παρακολουθήσαμε. Μετατρέπουμε τις αποτυχίες μας σε εμπειρία μόνο και μόνο για να μιλούμε χωρίς να λέμε τίποτα. Και μετά παραπονούμαστε ότι η νέα γενιά δεν γνωρίζει τίποτα για την ιστορία μας ενώ είμαστε ανίκανοι να τη γράψουμε. Στην πραγματικότητα, τα έχουμε με τους εαυτούς μας, αλλά κατηγορούμε τις νεότερες γενιές. Όμως πρέπει να καταλάβουμε, μέσω του δέντρου της αρμενοσύνης, πως δίχως προσπάθειες ο λαός μας είναι καταδικασμένος να αφανιστεί. Διότι η γενοκτονία δεν είναι παρά ένα στάδιο. Η γενοκτονία της μνήμης συνεχίζει να δρα εξαιτίας της αδράνειάς μας. Θα πρέπει η βαρβαρότητα να κατορθώσει να αποκεφαλίσει την ανθρωπότητα για να ανακαλύψουμε επιτέλους πως όλο αυτόν τον καιρό, δεν κάναμε τίποτα για ν’ αλλάξουμε το μέλλον μας; Το τοπίο μέσα σ’ ένα δέντρο υπάρχει και αναμένει τη δράση μας για να ζήσει. Η δυσκολία είναι στην πρώτη κίνηση, στο χάδι του χρόνου.