Ο Paul Zimmermann επέστρεψε στη Nancy με ιδέες στο μυαλό. Ήθελε να κάνει κι άλλες δοκιμές. Καθώς είχε μεγαλύτερη πείρα στις επαφές, δεν άργησε να βρίσκει αναφορές πάνω στην ειδική περίπτωση της εικασίας του Hardy. Είχε ασχοληθεί και παλαιότερα με υπολογιστικά κι ήξερε το βιβλίο του Richard Guy Unsolved problems in number theory. Το ξανακοίταξε ελπίζοντας να βρει κάτι για το πρόβλημά τους.
Η αναφορά υπάρχει.
Section A6.
Το πρόβλημα δεν ήταν πια μία μαθηματική πρόκληση, απασχολούσε τη μαθηματική κοινότητα.
Πρώτο αποτέλεσμα του παρελθόντος.
Το 1967, οι Lander και Parkin ανακάλυψαν τους μικρότερους έξι πρώτους αριθμούς σε αριθμητική πρόοδο.
Δεν είχε αναφορά για άλλη πρόοδο τουλάχιστον σε αυτή την έκδοση του βιβλίου.
Τους έστειλε αμέσως ένα ηλεκτρονικό μήνυμα.

* Έγραψε ο Paul Zimmermann.

O Michel Mizony ήρθε αμέσως μετά στο γραφείο.

– Το είδες; Θα το κάνουμε, έτσι δεν είναι;

Ο ενθουσιασμός του, του θύμισε εκείνον ενός άλλου φίλου του μέλλοντος που θα δημοσίευε την ιστορία. Ήταν της ίδιας ηλικίας. Δεν περίμενε πια τίποτα από την κοινωνία. Μόνο η ανθρωπιά του τον κρατούσε ζωντανό.

– Είσαι στα μέτρα μας πάντως.

– Ποια μέτρα; Θα τα δώσουμε όλα.

* Γι’ αυτό μ’ αρέσει.
* Η υπερβολή είναι νόμος.

Σηκώθηκε από το γραφείο και με μία αντρική χειραψία σφράγισαν τη συμμαχία τους. Θα πρόσθεταν και αυτοί μερικές γραμμές στο βιβλίο των άλυτων προβλημάτων.

– Θα ψάξω για υπολογιστική ισχύ κι επιστρέφω αμέσως.

Έτσι κι έγινε.
Ο συνδυασμός του ενθουσιασμού και της αποτελεσματικότητας έσπαζε κόκαλα.
Ήταν απαραίτητο στα μαθηματικά.
Η τόλμη δεν επαρκούσε στα μεγάλα προβλήματα.
Οι τρεις νάνοι είχαν πιάσει το γίγαντα.
Το τέρας ήταν έτοιμο. Αυτές οι στιγμές είχαν την ομορφιά τους διότι κανείς δεν έβλεπε πια τα παράξενα της υπόθεσης.
Οι άνθρωποι και τα ποντίκια δεν είχαν πια τα σταφύλια της οργής.
Κανείς δεν πρόσεχε τις λεπτομέρειες.
Εκτός από τα τέρατα.
Κι οι δάσκαλοι είχαν καταντήσει τέρατα για την κοινωνία.
Όχι όμως στα μαθηματικά.
Διότι ήταν εξ αρχής.
Δεν υπήρχαν αρχές.
Μόνο αξίες.
Και το αποτέλεσμα ήταν ανθεκτικό.
Μαζί με το χρόνο για την ανθρωπότητα.
Όλα τα άλλα ήταν περιττά.
Η τέχνη του πολέμου ήθελε φαντασία.
Κι οι νάνοι είχαν ανάγκη τους ώμους των γιγάντων.
Οι άνθρωποι και τα τέρατα πάλευαν για τον ίδιο αγώνα.
Η μνήμη εναντίον της λήθης.
Οι λύσεις ήταν κωδικοί μνήμης.
Κι οι τρεις συμφώνησαν ότι μπορούσε ν’ αρχίσει η έρευνα για τους επτά διαδοχικούς πρώτους αριθμούς σε αριθμητική πρόοδο.
Μέσω του λήμματος του Kantor a=0 [210]
Το ακίνητο ταξίδι άρχισε από τις ακτές του Vavoda.
Ενέργεια.
Λογισμικό.
Εκτέλεση.
Οι υπολογισμοί θα κρατούσαν μέρες.
Άφηναν το τέρας όσο το δυνατόν λιγότερο.
Περίμεναν αργά το βράδυ τα τελευταία ενδιάμεσα αποτελέσματα.
Κι έρχονταν νωρίς το πρωί για να μάθουν τα νέα της νύχτας.
Δεν υπήρχε τίποτ’ άλλο.
Είχαν τη δυνατότητα να πάνε λίγο πιο πέρα στα όρια του γνωστού κόσμου.
Στα άκρα.
Περίμεναν. Ο Michel Mizony είχε υπομονή. Ο Paul Zimmermann είχε ενέργεια.
Άπειρες αντοχές.
Έτσι ανακάλυψαν τους 7 γίγαντες.