Στην έρευνα τα πράγματα δεν είναι ποτέ απλά. Μόλις τελείωσαν οι υπολογισμοί του τέρατος, άρχισαν την απόδειξη. Χρησιμοποίησαν τεχνικές του Oliver Atkin.
Είχε έρθει σε επαφή μαζί μέσω της αλληλογραφίας του με τον Jean – Paul Serre.
Έτσι είχε λάβει το πρώτο ηλεκτρονικό του μήνυμα.
Δίχως να έχει διεύθυνση βέβαια.
Η μέθοδος λειτούργησε.
Οι εφτά ήταν διαδοχικοί πρώτοι αριθμοί.
Είχαν προσθέσει μία γραμμή στο βιβλίο των μαθηματικών.
Τουλάχιστον αυτό πίστεψαν για μερικές ώρες.
Στην ερώτηση του Paul Zimmermann, μέσω του Richard Guy, βρέθηκε ο Harvey Dubner.
Ήταν παλιός στην πιάτσα θεωρητικών των αριθμών που αναζητούσαν γίγαντες μέσω τεράτων.
Έμαθε ένα παράξενο νέο στον Paul Zimmermann.
Το 1995 με τον Harry Nelson, έναν από τους πρωτοπόρους του τομέα, είχε βρει το ανάλογο αποτέλεσμα. Το άρθρο τους δεν είχε δημοσιευτεί ακόμα. Και το αποτέλεσμά τους δεν είχε καταγραφεί στο βιβλίο του Richard Guy.
Μελέτη του άρθρου του 1995.
Και οι τρεις εξέταζαν κάθε σημείο του αποτελέσματος.
Η μεθοδολογία ήταν ριζικά διαφορετική.
Ο υπολογισμός είχε κρατήσει 70 μέρες.
Το νέο βιβλίο.
Ο πυρήνας της έρευνας ήταν ο αλγόριθμος του Harry Nelson.
Άλλο βλέμμα, άλλη προσέγγιση.
Μη συμβατικό.

– Όμορφη μέθοδος.
– Θεώρημα των υπολοίπων.
– Το κινέζικο.
– Ο δράκος…

Η ιδέα του Harry Nelson στην ελαχιστοποίηση του πλήθους των πρώτων αριθμών στην κατάλληλη περιοχή.
Η εκτέλεση της ιδέας δεν εξαντλούσε όλες τις δυνατότητες αλλά η δυνατότητα ήταν ενισχυμένη.
Έψαχνε πάντα μέρη με ιδιότητες.
Τότε σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να συνεργαστούν όλοι και να συνδυάσουν Ομαδικό πνεύμα.
Κανένας δεν το είδε ανταγωνιστικά.
Μάλιστα ο Harvey Dubner πρότεινε να συνεργαστούν με τον Tony Forbes.
Οι τρεις είχαν γίνει πέντε.
Δεν ήξεραν ακόμα πόσο κοντά στην αλήθεια ήταν το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη.
Έπρεπε να εργαστούν κάπως διαφορετικά.
Άρχισαν οι τροποποιήσεις των προγραμμάτων.
Ο καθένας ενσωμάτωνε τις γνώσεις των άλλων.
Το Κ2,3 έγινε Κ5.
Πληρότητα και κενότητα.
Βαθιά νοητικά σχήματα.
Το ερευνητικό κέντρο έβραζε σε δύο σημεία.
Οι άλλοι δεν ήξεραν ακόμα τι ετοιμαζόταν.
Κανείς λοιπόν δεν σκέφτηκε να τα παρατήσει.
Δεν ήταν το ύφος τους.
Η δουλειά δεν είχε σημασία, μόνο το έργο. Και το έργο ήταν πλέον πέντε.
Αυτή τη φορά υπήρχε ένα άλλο ειδικό εμπόδιο.
Για να είναι αποδοτικός ο αλγόριθμος του Nelson έπρεπε να βρουν το βέλτιστο k.
Με τον Michel Mizony αποφάσισαν ν’ ασχοληθούν ειδικά με αυτό το θέμα.
Εξέτασαν κάθε όψη.
Υπήρχε μία ουσιαστική δυσκολία: το μέγεθος.
Έπρεπε να βρουν το σωστό κλαδί σ’ ένα τεράστιο δέντρο.
Δεν προσπάθησαν με γενετικούς αλγορίθμους.
Η λύση ήθελε έμπνευση και διαίσθηση.
Τίποτα δεν ήταν γραμμικό.
Καμία κλασική μέθοδος βελτιστοποίησης δεν λειτουργούσε.
Σκέφτηκε ότι ήταν καλό παράδειγμα για τους μαθητές του.
Ήταν νύχτα όμως.
Ήταν η ώρα της σκέψης.
* Βλέπεις το δέντρο; Εκεί βρίσκεται το μονοπάτι.
– Πώς να βρούμε το μονοπάτι;