Η ερώτηση του Michel Mizony τους απασχόλησε πολλές μέρες.
Άσπριζαν τον πίνακα και τις νύχτες.
Καμία ένδειξη.
Άλλωστε γιατί να είναι εύκολο;
Η εικασία ήταν του 1926, το πρώτο υπολογιστικό αποτέλεσμα του 1967 και το επόμενο του 1995.
Ήταν δύσκολο αντικειμενικά.
Αλλά το είχαν βρει, θα εύρισκαν και τη λύση.
Μη συμβατική λύση.
Ιδεοθύελλα.
Τα κλασσικά εργαλεία δεν λειτουργούσαν. Γιατί να είναι κλασσική η λύση. Και γιατί βέλτιστη.
– Χρειαζόμαστε μια ανθεκτική λύση.
– Για πιο μετά…
– Έχω μάθημα.
– Οι φοιτητές…
– Οι μαθητές…
Το ειδικό μάθημα δεν υπήρχε ακόμα. Δεν είχε έρθει ακόμα ο Pierre-Gilles de Gennes. Το μάθημα είχε ως θέμα τις ανώτερες γλώσσες πληροφορικής. Οι φοιτητές δεν αντιλαμβάνονταν το βάθος του αντικειμένου. Μερικοί από αυτούς όμως έβλεπαν ότι τους έδινε ότι μπορούσε, τίποτα λιγότερο. Ο δάσκαλος ήταν μόνος και δεν υπήρχαν ακόμη μαθητές. Δεν είχε σημασία. Το έργο έπρεπε να συνεχίσει ακόμα κι αν η κοινωνία έβλεπε μόνο το θέαμα.
Από το θέαμα στο θέμα.
Ήθελε ν’ αγγίξουν την έρευνα. Για τους περισσότερους ήταν νωρίς αλλά για τους σπάνιους δεν έπρεπε ν’ αργήσει. Οι γίγαντες περίμεναν. Τους είχε αγγίξει η δημιουργικότητα.
Τώρα ήταν αναγκαία η δημιουργία.
Τους μάθαινε τα τεχνάσματα της πληροφορικής για να μπορέσουν μετά να δουν την τέχνη των μαθηματικών.
Κάθε μάθημα κι ένα βήμα.
Μια πορεία στο αόρατο μονοπάτι.
Δεν έβλεπαν ακόμα αλλά κοίταζαν την πάλη της ανάγκης.
Σ’ αυτό το μάθημα οι ανεμόμυλοι του Cervantes ήταν πιο κοντά.
Τα προβλήματα ήταν πιο ανθρώπινα. Χρειάζονταν νοημοσύνη.
Αυτό το πρόβλημα ήταν ένα καλό παράδειγμα. Και η συνεργασία ήταν απαραίτητη. Το επίπεδο της έρευνας το απαιτούσε.
Η θεωρία αριθμών το είχε αποδείξει.
Αλλά πάντα υπήρχε το πλαίσιο της λαμπρής ιδέας. Το αδύνατο ήταν προσωρινό.
Αυτό ήθελε να τους μάθει. Είχε αποδείξεις αλλά ήταν προσβάσιμες μόνο μέσω της θεωρίας γραφημάτων. Τους κοίταξε διαφορετικά, όπως θα έκανε και στο μέλλον μα το ειδικό μάθημα.
Είχε έρθει η στιγμή.
*Δεν είναι έτοιμοι.
*Το ξέρω.
*Δεν καταλαβαίνω τότε.
*Ο στόχος είναι άλλος.
*Το προζύμι;
*Μόνο έτσι θ’ αρχίσει η ανθρώπινη επανάσταση.
*Πόσα μαθήματα;
*Ώσπου να έρθουν.
*Θα έρθουν.
*Θα το δούμε.
– Θα αρχίσουμε με την τάξη και τα υπόλοιπα…
Έτσι γεννήθηκαν οι πρώτοι βοηθοί.
Ήξεραν πλέον το πρόβλημα. Όμως δεν ήταν ακόμα δικό τους. Αυτό θα γινόταν στην επόμενη φάση.
Μη γραμμική διαδικασία..
Το τέρας είχε το λεξιλόγιο του Victor Hugo. Παρέμενε άγνωστος, διότι στο σύμπαν των μαθηματικών δεν ήταν παρά μία λεπτομέρεια.
Εκείνη τη μέρα ακόμα κι οι φοιτητές κατάλαβαν πόσο μεγάλη σημασία έδινε ο δάσκαλος στους ανθρώπους. Και το τέρας τους φάνηκε πιο ανθρώπινο.
Δεν έμαθαν μόνο για τον Godfrey Harold Hardy και την απολογία του, αλλά και για τον Srīnivāsa Rāmānujan. Η συνάρτηση του ήταν μνήμη μέλλοντος. Ήθελαν κι αυτοί να συμμετέχουν σ’ αυτήν την περιπέτεια.
Συλλογικότητα.
Δεν ήταν πια μεμονωμένα στοιχεία ενός συστήματος.
Έβλεπαν τις ιδιομορφίες και τους έδειξε το δίκτυο.
Ενεργοποίηση της θεωρίας σχέσεων. Έλειπαν μόνο η τόλμη κι η αντοχή. Οι άπειροι ανακάλυψαν τα άπειρα.
Το μονοπάτι ήταν πλέον φωτεινό.