Ήμασταν κολλημένοι στον βράχο

σαν πεταλίδες της Αλγερίας

και θαυμάζαμε το βαθύ μπλε

για να επιβιώσουμε από την απουσία της ώχρας.

Η θάλασσα ήταν η νέα μας έρημος

γιατί δεν είχε ξεχάσει την άμμο

που αναπνέαμε στα παιδικά μας χρόνια.

Μόνοι εμείς ήμασταν μαζί

πάνω στον βράχο της μνήμης

έναντι του απείρου της αιωνιότητας.

Κι έπειτα δίχως να το αντιληφθούμε

η έκταση του μπλε άγγιξε τον ορίζοντα

όπως ένας μαυροπόδαρoς της Αλσατίας.