« Ο Χριστός μόνον
– ανάμεσα σ’ όλους τους φιλοσόφους, μάγους κλ.π. –
κατέθεσε ως κύρια βεβαιότητα
την αιώνια ζωή, την απεραντοσύνη του χρόνου
το μηδέν του θανάτου,
την αναγκαιότητα και τον λόγο ύπαρξης
της γαλήνης και της αφοσίωσης.
Έζησε γαλήνια,
καλλιτέχνης πιο μεγάλος απ’ όλους τους καλλιτέχνες
περιφρονώντας και το μάρμαρο και τον άργιλο και το χρώμα,
εργαζόμενος στη ζωντανή σάρκα.»

Αν εμείς ξεχνούμε τον εργαζόμενο παπά
που ο Vincent ήταν πάντα μέσα στην ψυχή του,
μα που η εκκλησία κι η κοινωνία
αρνήθηκαν πάντα να υπάρχει.
Αν εμείς ξεχνούμε ότι ο Vincent
δεν έγινε ζωγράφος παρά μόνον από ανάγκη
τότε όλ’ αυτά τα λόγια παραμένουν ακατάληπτα.
Μόνον η μνήμη της ζωής του
μπορεί να ξέρει την ουσία του λόγου του
δίχως να εκτρέπεται με σχολαστικές ανοησίες.