Πολύ συχνά με τον Albert
όλα έμοιαζαν επιτρεπόμενα στην κοινωνία.
Δεν δίσταζε να τον κριτικάρει
για την εβραϊκότητά του, τη διαφορετικότητά του,
τον ασυνήθιστο χαρακτήρα του,
την καλοσύνη και την ιδιοφυΐα του.
Ήταν έτοιμη για όλα
για να φτάσει στα άκρα της
μα επί ματαίω.
Ο Albert ανήκε στην ανθρωπότητα.
Και η ιδέα να τον προσεγγίσει
με την τεχνική της pop art
ήταν διπλά ανατρεπτική.
Είχε κάτι το απρεπές
και συγχρόνως εκείνη την ευαισθησία
την κατανοητή μόνον από κείνους
που γνώριζαν το ακατανόητο
αυτού του κόσμου που είναι ο δικός μας.
Δέθηκε με το βλέμμα
καθ’ όλη τη διάρκεια της εκπόνησης
αυτού του παράξενου πορτρέτου
για να μην απογοητεύσει τον δάσκαλο
μ’ αυτές τις προθέσεις.
Εδώ και πάρα πολύν καιρό
τον ακολουθούσε στις έρευνές του,
παρείσφρυε λαθραία
στα σημειωματάριά του της φυσικής
για να τον βοηθήσει να καταλάβει
τα μυστικά της Γενικής Σχετικότητας.
Πάντοτε γλυκύς ο νεκρός δάσκαλος
απέναντι στον αγέννητο
δεν έπαυε να εξηγεί
μέσα από τα γραπτά του
όχι μόνον την επανάσταση των ιδεών
μα προπαντός το πώς έβλεπε τον κόσμο.
Να γιατί δέχθηκε
την pop art μέσα στη μνήμη του τού μέλλοντος.