Πάνω από τα κεφάλια μας
πετούσαν σιδερένιες πεταλούδες
που δεν γνώρισαν την εποχή
που καίγαν τα βιβλία μας
και δεν ήθελαν να προσγειωθούν
στην κοινωνία της μιζέριας
και να δουν τα σκουλήκια
που έβγαιναν από τα τρένα
ενός ξεχασμένου μεσονυχτίου.
Μα όταν άκουσαν τη μουσική
της σιωπηλής ανθρωπιάς
θέλησαν να ζήσουν και πάλι
μαζί με τα λουλούδια της ερήμου
και να δουν από κοντά τον κόσμο
του μικρού πρίγκιπα.