Εκεί κοντά στη Πλάκα
σ’ εκείνο το εκκλησάκι
σταθήκαμε για να ζήσουμε
για λίγο μονό βέβαια
το όνειρο του Παπαδιαμάντη
αλλά δεν ξέραμε αρκετά
για τον παράξενο πόνο του.
Προσπαθήσαμε να αγγίξουμε
τα κάγκελα της  φυλακής
για να νιώσουμε το πνεύμα,
εκείνο το μεγαλείο του μικρού.
Τότε ακούσαμε τη λατέρνα
που δεν σταμάτησε ποτέ
για εκείνους τους μοιραίους.