Στην Ειρήνη Παπά

Η Θέμις ολομόναχη στην σκηνή.

Η Θέμις: Τρικέφαλε, μην με λησμονείς!

Ο Χρόνος: Γιατί με κάλεσες;

Η Θέμις: Ο Κρόνος ο αγκυλομήτης, θα κατηγορήσει τον Προμηθέα, για να μ’ εκδικηθεί.

Ο Χρόνος: Γιατί ανησυχείς; Οι ορχιδέες δεν φυτρώνουν στον Τάρταρο…

Η Θέμις: Είναι ύπουλος, τρικέφαλε…

Ο Χρόνος: Γι’ αυτό το λόγο έχω τρία κεφάλια.

Η Θέμις: Οι διακλαδώσεις θα μπορέσουν να προστατέψουν τον γιο μου;

Ο Χρόνος: Από ποιον; Από το πεπρωμένο του;

Η Θέμις: Από τον θεό των θεών.

Ο Χρόνος: Ο Δίας του χρωστά τη νίκη του.

Η Θέμις: Η εξουσία δεν χρωστά τίποτα σε κανένα.

Ο Χρόνος: Εσύ είσαι η δικαιοσύνη, τι θέλεις από μένα;

Η Θέμις: Την ατομική μου ενέργεια!

Ο Χρόνος: Πλάγια σκέψη.

Η Θέμις: Είναι η μόνη λύση, όταν το μέτωπο είναι αβάσταχτο.

Ο Χρόνος: Πλάγια επίθεση.

Η Θέμις: Τα ζύγισα όλα.

Ο Χρόνος: Αν όμως βάλεις το σπαθί σου στο ζυγό, πού θα είναι το αντίβαρο;

Η Θέμις: Η μνήμη μου.

Ο Χρόνος: Η μνήμη σου;

Η Θέμις: Μ’ αυτήν θα δημιουργήσει το μέλλον μας.

Ο Χρόνος: Κι είσαι έτοιμη;

Η Θέμις: Είναι ο λόγος της ύπαρξής μου πλέον.

Ο Χρόνος: Μίλησες στον Προμηθέα;

Η Θέμις: Δεν είναι ανάγκη να τα ξέρει όλα.

Ο Χρόνος: Μόνο που τα μαθαίνει όλα.

Η Θέμις: Θέλω να του τα μάθεις εσύ.

Ο Χρόνος: Θα το κάνω για σένα.

Η Θέμις: Μην το κάνεις μόνο για μένα.

Ο Χρόνος: Θα το κάνω και γι’ αυτούς που δεν υπάρχουν ακόμα.

Η Θέμις: Μόνο αυτό θέλω για τον γιό μου.

Ο Χρόνος: Δεν θ’ αλλάξει τίποτα για τον ίδιο.

Η Θέμις: Το ξέρω.

Ο Χρόνος: Κι αυτός;

Η Θέμις: Ήρθε στο σχολείον μου, ξέρει τι σημαίνει θυσία.

Ο Χρόνος: Δεν θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία.

Η Θέμις: Η μοναδικότητα δεν τη χρειάζεται.

Ο Χρόνος: Κι εσύ τι χρειάζεσαι;

Η Θέμις: Να ζήσει ο Προμηθέας μέσα σου.

Ο Χρόνος: Ανεξάρτητα από το έργο του.

Η Θέμις: Το έργο δημιουργεί το ον.

Ο Χρόνος: Και θέλεις να φέρω το εγκλωβισμένο μέλλον  από το παρελθόν.

Η Θέμις: Φαντάζομαι πως είσαι τρικέφαλος για κάποιο λόγο.

Ο Χρόνος: Μόνο εσύ σκέφτηκες  αυτό  που μου ζητάς.

Η Θέμις: Δεν υπάρχει άλλη μάνα του Προμηθέα.

Ο Χρόνος: Μπορεί να  σε ξεχάσουν οι Τιτάνες αλλά  όχι αυτοί που δεν γεννήθηκαν ακόμα.

Η Θέμις: Βλέπω ήδη τους αγέννητους να πλησιάζουν δίχως φως.

Ο Χρόνος: Είναι μόνο η φαντασία σου…

Η Θέμις: Τότε θα είμαι η φαντασία του γιού μου.

Ο Χρόνος: Με την μνήμη σου και την φαντασία σου, ο Προμηθέας θα με διασχίσει.

Η Θέμις: Ήξερα ότι θα σ’ ευχαριστούσα για την ύπαρξή σου.

Ο Χρόνος: Περιμένω κι εγώ το δώρο που δεν έχει ακόμα όνομα.

Η Θέμις: Ποιος θα το αντέξει όμως;

Ο Χρόνος: Όποιος αντέξει την επίθεση του θεού των θεών.

Η Θέμις: Καταραμένος να είναι ο Κρόνος.

Ο Χρόνος: Να προσέχεις τους άντρες που δεν είναι…

Η Θέμις: Είναι χειρότεροι κι από γυναίκες!

Ο Χρόνος: Βλέπεις περισσότερα απ’ ό, τι  κοιτάζεις.

Η Θέμις: Αυτά είναι η μοίρα μου, ο ρόλος μου κι η θυσία μου.