Πόσοι γιατροί αγαπούν στ’ αλήθεια
τους ανθρώπους τους στερημένους των πάντων
που δεν διαθέτουν πια παρά μόνον την αξιοπρέπεια
να ζήσουν λίγες στιγμές ακόμη
προτού να χάσουν την ουσία
μιας ύπαρξης λησμονημένης απ’ όλους;

Πρέπει να είναι κανείς προικισμένος με μια θέληση
πολύ πιο πέρα από τον όρκο
τον θεωρούμενο ως αναγκαιότητα
από ένα κοινωνικό σύστημα δίχως σκοπό
που δεν επιθυμεί παρά μόνον τη θεσμοθέτηση
μιας ανερμάτιστης κάστας.
Κι όμως ο γιατρός των ανθρώπων
δεν ήθελε τίποτ’ άλλο
από τη σωτηρία της ανθρωπότητας.