Ο ήχος ανεβαίνει, βροντά
και μετασχηματίζεται σε μουσική
πέρα για πέρα στη γαλανή ψυχρότητα
της χώρας των ηφαιστείων
για ν’ αφήσει το ίχνος του
όπως η λάβα μέσα στη θάλασσα
εις πείσμα της καταιγίδας
που ο Shakespeare δεν γνώρισε
όμως ο χαμελαίων ασάλευτος
κοιτά το ηλιοβασίλεμα
για να μην ξεχνά
πως είν’ αόρατο το ουσιώδες
διότι βρίσκεται μέσα στον χρόνο.