Tο πέτρινο θέατρο
κρατήθηκε αδιάλλακτο
μπροστά στο κενό
για να μην ξεχάσει
τα ανθρώπινα έργα
που είχαν διασχίσει τον χρόνο
για ν’ αγγίξουν μια τελευταία φορά
το μέλλον της ανθρωπότητας.
Στον χώρο της ορχήστρας
ο άνθρωπος του Βιτρουβίου
περίμενε τον δάσκαλο
για να γίνει και πάλι
ο χαμαιλέων της μάχης
ικανός να παραβιάσει
όλα τα κοινωνικά εμπόδια
για να φτάσει τον μύθο.