Η Ειρήνη ήτανε ξεκάθαρη:
Ένας σκηνοθέτης όφειλε να είναι ηθοποιός
ή σε θέση να παρατηρεί τα πρόσωπα
στην παραμικρή τους λεπτομέρεια.
Το ζήτημα δεν ήτανε ν’ ανεβάσουμε
τους τρομερούς μονολόγους
της Κασσάνδρας και της Θεοδώρας
μα τους παράξενους διαλόγους
του Αχιλλέα και της Πενθεσίλειας,
του Οδυσσέα και της Καλυψούς,
του Προμηθέα και της Αθηνάς
κι έπρεπε να μην είναι πουθενά
για να είναι παντού ταυτόχρονα.
Δεν γνώριζε
τούτη την ολιστική προσέγγιση
μα ήτανε σαφές πλέον
πως θα την ανακάλυπτε
μέσα στην ίδια της τη σχολή.