«- Έχουμε να μιλήσουμε.
Κάποια παράδοξα δεν σας προκαλούν φόβο, το ξέρω.
– Χώρια ο τσάρος, η Ρωσία και η οικογένεια,
μπορούμε να μιλήσουμε για τα πάντα.  Έτσι δεν είναι;
– Μπορούμε να μιλήσουμε για τα πάντα.  Μα σίγουρα όχι μαζί σας.»

Δεν πρόκειται μόνον
για λογοπαίγνια παραπλανητικά
ουδόλως!
Τούτος ο παράδοξος διάλογος προετοιμάζει το έδαφος.
Μερικές ατάκες τον χωρίζουν
από το θέατρο των μαχών.

«- Στο μεταξύ, θα έπρεπε να καταστρέψουμε τον στρατό και τον στόλο.
– Ταυτόχρονα;
– Ναι, για να έχουμε την παγκόσμια ειρήνη!
– Όμως εάν οι άλλοι δεν καταστρέφουν,
δεν θα επιχειρήσουν να μας καταλάβουν;
– Πώς να ξέρουμε;
– Καταστέλλοντας.  Έτσι θα ξέρουμε.
– Α! Είν’ ένα παράδοξο.  Μα περιέχει αλήθεια …»

Μερικά χρόνια αναχρονισμού
είναι ικανά να ερμηνεύσουν
την ποίηση του Dr Jivago
μα και την ανάγκη
της νέας πολιτικής
σ’ ένα περιβάλλον χάους
η επανάσταση οφείλει ακατάπαυστα
να  επαναδιαπραγματεύεται την τροχιά της
όχι για ν’ αλλάξει τον κόσμο
μα για την ίδια της την επιβίωση
σε μια ζωή ακατανόητη
που δεν μπορεί να οδηγήσει παρά μόνον στο μηδέν
πολύ πριν τον θάνατο.